Υψάριο | Ανεβαίνουμε στην κορυφή της Θάσου

Πέρα από τις μοναδικές παραλίες, τους φημισμένους αρχαιολογικούς χώρους και τα υπέροχα χωριά η Θάσος φημίζεται και για το υπέροχο βουνό της, το Υψάριο που αγγίζει τα 1206 μέτρα στην ψηλότερη κορυφή του. Ένα βουνό καταπράσινο, με σημεία που έχουν θέα απίστευτη, ένα βουνό που αξίζει να επισκεφθείς και να “χαθείς” μέσα στην ομορφιά του. Αυτό κάναμε και εμείς με συνοδοιπόρους τον Ιωάννη Αρρενόπουλο που οργανώνει συχνά όμορφες βόλτες στο βουνό μέσω της εταιρείας του Real Holidays, την συνεργάτη του περιοδικού μας Ρόη Ζεϊνοπούλου και την φίλη Alëna που διαχειρίζεται το πολύ όμορφο my.thassian.life!

Η συνάντησή μας είναι σε ένα από τα πιο παρθένα χωριά της Θάσου, τις ορεινές Μαριές. Ο δρόμος μας μέχρι εκεί περνάει μέσα από έναν εντυπωσιακό ελαιώνα με αρχέγονες ελιές που όσο περνούν τα χιλιόμετρα γίνεται όλο και πιο στενός καθώς τα βουνά σμίγουν απαλά στα δεξιά και αριστερά μας.

Στόχος μας είναι να φτάσουμε στην κορυφή! Το πιο ψηλό σημείο του νησιού είναι προσβάσιμο μέσω ενός σχετικά βατού χωματόδρομου που ξεκινά μόλις τελειώνουν τα τελευταία σπίτια του χωριού, γι αυτό το λόγο η ανάβασή μας θα γίνει με αυτοκίνητο τύπου τζιπ. Η πρώτη μας στάση είναι μόλις λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, στο σημείο που έχει δημιουργηθεί μία μικρή τεχνητή λίμνη.

Η λίμνη και τα όμορφα μυστικά της

Η λίμνη είναι δημιουργημένη σε ένα πευκόφυτο περιβάλλον που συνδυάζεται αρμονικά με τις μεγάλες καλαμιές ενώ τα ξύλινα κιόσκια και παγκάκια προσφέρουν τις απαραίτητες στιγμές ξεκούρασης για τους πεζοπόρους. Το μονοπάτι που ουσιαστικά ακολουθεί το μικρό ποταμάκι οδηγεί σε φυσικές πισίνες που συνδυάζονται με μικρούς πανέμορφους καταρράκτες.

Οι πρώτες δύο πισίνες είναι εύκολες στην πρόσβασή τους μα η πρόσβαση στην τρίτη που είναι πιο θεαματική και ο καταρράκτης ακόμα πιο εντυπωσιακός είναι λιγάκι πιο δύσκολη καθώς απαιτεί σε ένα – δυο σημεία γερά πατήματα και λίγο σκαρφάλωμα σε μερικά βράχια. Τα νερά βέβαια αποζημιώνουν την όποια μικρή δυσκολία καθώς είναι πεντακάθαρα! Γύρω τους είδαμε και μικρά βατραχάκια καθώς και ψαράκια. Μετά την τρίτη πισίνα, που είναι και η πιο βαθιά από όλες, το τοπίο γίνεται πιο δύσκολο στην ανάβαση και η βλάστηση πιο πυκνή γι αυτό και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προς τα πίσω, πριν όμως από την επιστροφή μας η Αλένα έκανε μία βουτιά στα κρυστάλλινα νερά και μας είπε πως πάντα όταν φτάνει έως εδώ δεν γίνεται να μην δροσιστεί! Στον δρόμο του γυρισμού συναντήσαμε και άλλους “τολμηρούς” που έκαναν τις βουτιές τους και έμπαιναν κάτω από τους υπέροχους μικρούς καταρράκτες. Φτάνοντας στην λίμνη περπατήσαμε για λίγη ώρα πάνω στο χωμάτινο φράγμα και είδαμε την απορροή των νερών της, μέσω ενός επίσης όμορφου καταρράκτη.

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο ξεκινήσαμε ξανά τον ανηφορικό δρόμο προς την κορυφή.

Η διαδρομή προς την κορυφή

Περνώντας σιγά – σιγά τα χιλιόμετρα του ανηφορικού δρόμου, πότε μέσα στο δάσος και πότε δίπλα του, η ομορφιά του νησιού απλώνεται μπροστά μας. Τα βουνά δημιουργούν απίστευτες εικόνες με υπέροχη θέα που αλλάζει συνεχώς σε κάθε μέτρο που διανύουμε. Ο Ιωάννης που έχει γυρίσει αυτά τα βουνά εκατοντάδες φορές μας αναφέρει πως “πάντα κάθε φορά έχει την δική της ομορφιά. Διαφορετική με τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό, με τα σύννεφά χαμηλά στην γη, με βροχή ή με ψιλόβροχο, με χιόνι το χειμώνα. Είναι ονειρικό το περιβάλλον, αυτή είναι η Θάσος όμως. Ονειρική και ταυτόχρονα προσβάσιμη σε όλους εύκολα”. Τελειώνοντας την φράση του σταματά το τζιπ στην άκρη του δρόμου και μας αναφέρει πως αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα του σημεία στο βουνό. Όντως η θέα είναι υπέροχη μα γενικά η θέα μάς έχει κεντρίσει την ματιά μας και αναρωτιόμαστε τι το διαφορετικό έχει αυτό το σημείο.

Περπατώντας λίγα μέτρα ο Ιωάννης μπαίνει μέσα στο δάσος και ακολουθούμε κι εμείς. Μα πόσο δίκιο είχε, φωνάξαμε! Τα δέντρα φτάνουν μέχρι λες την άκρη του ουρανού δημιουργώντας έναν υπέροχο πράσινο θόλο. “Ξέρετε πως τα πεύκα που υπάρχουν στην περιοχή της Θάσου λέγονται τραχεία πεύκη ή αλλιώς θασίτικη πεύκη”; και όντως μπορεί να είναι πεύκα, μα είναι διαφορετικά από εκείνα της θάλασσας, έχουν ψηλούς κορμούς, ιδιαίτερα κλαδιά με αρκετά σκουρόχρωμες πευκοβελόνες και σαν σύνολο μπορούμε να πούμε πως είναι άκρως εντυπωσιακά! Μια μικρή βόλτα 10 λεπτών και νιώσαμε σαν εντελώς ανανεωμένοι.

Ξανά στο αυτοκίνητο και μετά από λίγα μέτρα φτάνουμε σε ένα σημείο που ο δρόμος περνά μέσα από εντυπωσιακούς σχηματισμούς βράχων που στέκονται λες πάνω από το αυτοκίνητο, από κάτω μας βρίσκεται ένας αρκετά αξιόλογου βάθους γκρεμός και ένα μικρό δέος μας διαπερνά όλους. Σε λίγη ώρα θα είμαστε στην κορυφή, μα πριν εκεί που απλώνεται πιο απαλό το βουνό έχουμε την τελευταία στάση μας.

Ουσιαστικά βρισκόμαστε μόλις 100 μέτρα από την κορυφή, μα η τελευταία μας βόλτα ήταν αρκετά εντυπωσιακή! Υπέροχοι σχηματισμοί βράχων βρίσκονται στο βάθος δεξιά μας και τεράστιοι κορμοί δέντρων που κάποια καταιγίδα τους χτύπησε αλύπητα σέρνονται στο έδαφος, όλοι εκτός από έναν που μπορεί να είναι πια ξερός από φύλλα και κομμένος στην μέση, μα στέκεται ακόμα όρθιος και όταν πας σιμά του νιώθεις το πόσο μεγάλο ύψος έχει μπροστά σε σένα μα και την δύναμη της φύσης που κατάφερε να το κόψει στα δυο. Περπατώντας λίγο ακόμα ανάμεσα στις φτέρες φτάνουμε στο σημείο που το βουνό σαν με μαχαίρι έχει κοπεί δημιουργώντας γκρεμούς που φτάνουν μέχρι λες την θάλασσα…

Στην κορυφή

Πλέον μέσα από τον στολισμένο με έλατα δρόμο φτάνουμε στην κορυφή. Πλατιές βραχώδεις πλάκες υψώνονται στον ουρανό για αρκετά χιλιόμετρα δημιουργώντας μία εντυπωσιακή θα ονομάζαμε καλντέρα… Μπροστά στα μάτια μας μέχρι εκεί που βλέπουμε από την μία πλευρά το βουνό ενώ ανηφορίζει ομαλά μέχρι τις κορυφές και από την άλλη κόβεται απότομα με εντυπωσιακούς γκρεμούς εκατοντάδων μέτρων! Νιώθεις πως αν απλώσεις το χέρι σου θα ακουμπήσεις τα σπίτια των χωριών Παναγία και Ποταμιά που βρίσκονται ακριβώς από κάτω, ενώ σαν αγναντεύουμε λίγο μακρύτερα αντικρίζουμε την μεγαλύτερη παραλία της Θάσου που δεν είναι άλλη από την Χρυσή Αμμουδιά. Αν έχει καλή ατμόσφαιρα φαίνονται όλα τα παράλια της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης με το Άγιο Όρος, την Σαμοθράκη, και ακόμα πιο πέρα την Ίμβρο και την Λήμνο που λες πως ξεπροβάλλουν σαν άλλες θαλάσσιες θεές μέσα στο απέραντο γαλάζιο. Στο τριγωνομετρικό σημείο που έχει τοποθετήσει ο στρατός υπάρχει ένα βιβλίο που εκατοντάδες επισκέπτες έχουν σημειώσει αυτά που ένιωσαν μόλις έφτασαν εδώ, ενώ παραδίπλα στέκουν οι βάσεις των ραντάρ που δεν τοποθετήθηκαν ποτέ.

Είναι υπέροχο το να γυρνάς απλά το κεφάλι σου και να δέχεσαι τόση ομορφιά και τόση γαλήνη, να έχεις μπροστά σου το δέος των γκρεμών, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας και τους γήινους τόνους των βράχων, των δέντρων και της Θασίτικης γης.

Το κατέβασμά μας προς τις Μαριές είναι γεμάτο συζητήσεις για όλα αυτά που είδαμε μέσα σε 5 ώρες που διήρκησε η όλη μας εξόρμηση, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο νιώθαμε πόσο ανανεωμένοι μα και ευτυχισμένοι ήμασταν ζώντας τα θαυμαστά της φύσης. Εις το επανιδείν λοιπόν γιατί μία βόλτα σε ένα όμορφο βουνό ποτέ δεν είναι αρκετή!

Κείμενο – φωτογραφίες: Ηλίας Κοτσιρέας

Το άρθρο δημοσιεύtηκε στο Fresh Summer Stories 2024