Παύλος Κοντίδης: Ο πρώτος και μοναδικός Κύπριος Ολυμπιονίκης στο Fresh
Παύλος Κοντίδης: Ο πρώτος και μοναδικός Κύπριος Ολυμπιονίκης στο Fresh
Ο Παύλος Κοντίδης είναι ίσως η πιο αναγνωρίσημη φιγούρα του κυπριακού αθλητισμού. Στην χώρα του θεωρείται κάτι σαν σουπερστάρ, με τον κόσμο να τον αποθεώνει, να του ζητά αυτόγραφα, να βγαίνει selfie μαζί του.
Το 2004 είδε ως θεατής την ιστιοπλοΐα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και έβαλε στόχο. Το 2008 στο Πεκίνο προκρίθηκε για πρώτη φορά στην διοργάνωση και συμμετείχε σαν αθλητής υψηλού επιπέδου. Το 2012 έφτασε στο απόγειο, κατακτώντας στο Λονδίνο το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστορία της Κύπρου. Δώδεκα χρόνια μετά, στο Παρίσι, στην πέμπτη του συμμτοχή σε Ολυμπιακούς, κατάφερε να ξανανέβει στο βάθρο και να φέρει ο ίδιος αθλητής και το δεύτερο μετάλλιο της χώρας του στην ιστορία της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης.
Συναντήσαμε τον μοναδικό Κύπριο ολυμπιονίκη εκεί όπου 2.800 χρόνια πριν ξεκίνησαν όλα αναφορικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, όπου βρέθηκε μαζί με το ολυμπιακό του μετάλλιο λίγες εβδομάδες μετά τον θρίαμβό του στο Παρίσι, συμμετέχοντας στο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο του ΠΣΑΤ.
Απόλυτα συνειδητοποιημένος, αναγνωρίζει το βάρος της ευθύνης που έχει ο τίτλος του ολυμπιονίκη, ειδικά για μια μικρή χώρα όπως η Κύπρος. Παράλληλα, αρκετά προσγειωμένος, γνωρίζει ότι η αθλητική του καριέρα κάποτε θα λήξει και σκέφτεται από τώρα την επόμενη μέρα.
Πριν αυτό συμβεί ωστόσο, ο Παύλος Κοντίδης βάζει στόχο μια έκτη ολυμπιακή συμμετοχή στο Λος Άντζελες το 2028, έχοντας πλέον ως κίνητρο για να τα καταφέρει τον τρίχρονο σήμερα γιο του και τις αναμνήσεις που θέλει να χτίσει μαζί του.
Ποια είναι τα συναισθήματα από αυτήν την παρουσία στην Αρχαία Ολυμπία, λίγες ουσιαστικά εβδομάδες μετά τη νέα μεγάλη επιτυχία σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Δέος, ανατριχίλα, περηφάνεια και ενέργεια. Η γαλήνη, η φύση που υπάρχει γύρω – γύρω, η ιστορία που έχει αυτό το χώμα. Είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και νιώθω ευγνώμων που ήρθα για πρώτη φορά εδώ.
Είσαι ο μόνος ολυμπιονίκης που έχει η Κύπρος ως ανεξάρτητη χώρα, δύο φορές μεταλλιούχος με την δεύτερη τώρα στο Παρίσι! Νιώθεις κάτι σαν σουπερστάρ στην Κύπρο;
Κατά κάποιον τρόπο ναι. Είναι μια γλυκιά ευθύνη που έχω, να είμαι ένα είδωλο προς τα παιδιά, να τους εμπνέω, να τους δίνω ώθηση, να βλέπουν σε εμένα κάτι που θέλουν να γίνουν και οι ίδιοι. Είναι μια γλυκιά υποχρέωση και από την πλευρά μου να τους διδάξω μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματά μου όσα έχω μάθει από τον πρωταθλητισμό τόσα χρόνια. Θέλω να προσφέρω και να δώσω κάτι πίσω στην πατρίδα μου, γιατί υπάρχει πολύ ταλέντο στην Κύπρο και είμαι σίγουρος οτι άμα αξιοποιήσουμε όσα έχω πετύχει και όσα έχουν πετύχει και άλλα παιδιά με τις υψηλές τους επιδόσεις, μπορούμε να έχουμε συνέχεια και να πανηγυρίσουμε και άλλα μετάλλια.
Μέχρι να έρθουν τα δικά σου μετάλλια, ποιοι ήταν οι αθλητές που είχες εσύ ως πρότυπο, που εσύ είχες δει και ήλπιζες να ακολουθήσεις κάποια στιγμή τα χνάρια τους;
Πριν από εμένα είχαμε πολύ μεγάλους αθλητές, Για παράδειγμα τον Μάρκο Παγδατή στο τένις, που είχε στον τελικό του Australian Open, τον Κυριάκο Ιωάννου που είχε πάρει αργυρό και χάλκινο σε Παγκόσμιο Στίβου στο ύψος με 2.35μ. επίδοση και τον Γιώργο Αχιλλέους στην σκοποβολή στο σκιτ που είχε πάρει και αυτός αρκετούς παγκόσμιους τίτλους, με αποκορύφωμα να έχουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο τους σκοπευτές μας στον τελικό με τον Αντώνη Νικολαΐδη να αναδεικνυεται 4ος και τον Γιώργο Αχιλλέους 5ο.
Αυτά είναι λοιπόν τα πρότυπα που ενέπνευσαν έναν μελλοντικό ολυμπιονίκη. Πως όμως αποφάσισες να ασχοληθείς με τον αθλητισμό και δη τον πρωταθλητισμό και μάλιστα στο άθλημα της ιστιοπλοΐας;
Ο πατέρας μου ήταν ιστιοπλόος. Πρώτη φορά πήγα στον Ναυτικό Όμιλο Λεμεσού σε ηλικία 6 ετών αλλά είπαν ότι ήμουν πολύ μικρός. Επανήλθα όταν ήμουν 9 και από τότε ξεκίνησε ένα παιχνίδι και μια ενασχόληση και με τα άλλα παιδιά, αλλά πολύ γρήγορα αυτό είχε αρχίσει να γίνεται τρόπος ζωής. Για παράδειγμα από 12 ετών θυμάμαι τη μητέρα μου να θέλει τα καλοκαίρια να μας μαζέψει όλους να πάμε διακοπές και εγώ να αντιδρώ, να λέω όχι, ήθελα να κάνω ιστιοπλοΐα γιατί δεν είχα μαθήματα στο σχολείο το καλοκαίρι και άρα είχα περισσότερες ώρες μέσα στην θάλασσα.
Έτσι μπήκε το μικρόβιο του αθλητισμού. Πότε συνειδητοποίησες ότι αυτό το παιδί μπορεί να ξεχωρίσει και να φτάσει στο σημείο να γίνει ο πρώτος Κύπριος ολυμπιονίκης;
Στην ουσία η μεγάλη φλόγα άναψε μέσα μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Πήγα να παρακαλουθήσω σαν θεατής με τον πατέρα μου μόνο την ιστιοπλοΐα, μάλιστα βρεθήκαμε και στα spectators boat. Οταν είδα στα πανιά τις σημαίες, τόσο μεγάλες, όμορφες, μαζί με τα επώνυμα κάθε αθλητή, απ’ ευθείας κατάλαβα ότι θέλω να κάνω αυτό το πράγμα. Αμέσως ονειρεύτηκα ότι θέλω να κάνω το ίδιο, να καταφέρω να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να μπορέσω να κερδίσω ολυμπιακό μετάλλιο. Αλλά όταν επέστρεψα και το έλεγα, είμαι σίγουρος ότι πολλοί που με άκουγαν θεωρούσαν ότι είμαι τρελός…
Λογικό το βρίσκω. Σε ποιον το είχες πει πρώτα;
Το είχα πει στον καλύτερό μου φίλο, τον Λουκή, που είμαστε πολύ καλοί φίλοι από 5 ετών και είναι πλέον και κουμπάρος μου, καθώς τον πάντρεψα. Επίσης, φυσικά, στην οικογένειά μου, την μητέρα μου και τον πατέρα μου, στους οποίους χρωστάω πολλά γιατι με στήριξαν και πάντα έδειχναν ότι πίστευαν σε εμένα, με στήριξαν και οικονομικά και ηθικά. Η μητέρα μου από πολύ νεαρή ηλικία με έπαιρνε και με πήγαινε σε σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης, θετικής σκέψης, πώς να θέτεις στόχους. Αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πολύ, γιατί όταν προέρχεσαι από μια τόσο μικρή χώρα σε πληθυσμό όπως η Κύπρος και βρίσκεται και έχεις να αντιμετωπίσεις μεγαθήρια, Άγγλους Αυστραλούς κλπ, είναι πολύ εύκολο απ’ ευθείας να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση και να δημιουργείται ένα φρένο στο μυαλό και στην ψυχολογία σου μόνο από αυτό. Όμως χάρη σε αυτά τα σεμινάρια, ήμουν έτοιμος να πολεμήσω αυτό το φρένο, να σπάσω ας πούμε αυτόν τον πάγο και να μπορώ να τους κοιτάξω στα ίσια, αντιλαμβανόμενος ότι με σωστή δουλειά, τους σωστούς ανθρώπους γύρω μου, σωστό προγραμματισμό, επιμονή, προσήλωση, πολλά από τα αγαθά που σου διδάσκει ο πρωταθλητισμός, αύξανα τις πιθανότητες να πετύχω. Βέβαια, ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι θα πετύχεις, αλλά όταν κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου, δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, βγάζεις το 100% από μέσα σου, τότε όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, δεν μπορείς παρά να είσαι υπερήφανος και ευγνώμων.
Άρα δεν είναι η φυσική εξάσκηση, η σωματική άσκηση, αλλά και η πνευματική εξάσκηση που παίζει πολύ μεγάλο ρόλο για να φτάσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο...
Αναμφισβήτητα είναι και η νοητική άσκηση. Θα έλεγα μάλιστα ότι η μεγάλη διαφορά στο να φτάσει ένας πρωταθλητής να ανέβει στο βάθρο και να είναι στους πρώτους τρεις ολυμπιονίκες ή αν θα μπει στους πρώτους δέκα του τελικού ή αν θα μείνει για λίγο απέξω, συνήθως αυτό κρίνεται από αυτό που ονομάζω «νοητική ανθεκτικότητα». Είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, όπως έχεις προπονητή και γυμναστή πρέπει να έχεις και αθλητικό ψυχολόγο, ιατρικό τιμ, προγραμματιστή και όλα τα συναφή.
Άρα μου δίνεται μια πρώτη εξήγηση για το πως κατάφερε και διαχειρίστηκε ο Παύλος Κοντίδης την τέταρτη θέση πριν τρία χρόνια στο Τόκιο, όταν απογοητευμένος που έφτασες στην πηγή και δεν ήπιες νερό, στην μεικτή ζώνη μου έκανες εκείνη την περίφημη δήλωση για το «χάρτινο μετάλλιο», που όμως ξανάγινε ασημένιο φέτος στο Παρίσι. Από ό,τι καταλαβαίνω, το 2004 γεννιέται η σπίθα και το 2008, αμέσως μετά, καταφέρνεις και κάνεις το πρώτο όνειρο πραγματικότητα και πηγαίνεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Από τότε μετράς πέντε συνεχόμενες συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δύο μετάλλια, τα μοναδικά της Κύπρου! Πόσο βάρος είναι αυτό για τον Παύλο Κοντίδη;
Το βάρος των δύο μεταλλίων δεν θα το έλεγα βάρος αλλά θα το έλεγα ευθύνη. Αλλά όπως το χαρακτήρισα πριν, μια όμορφη και γλυκιά ευθύνη, που όπως έχει επενδύσει η χώρα μου τόσα χρήματα σε εμένα για να πηγαίνω στο εξωτερικό για προετοιμασίες και αγώνες και να εκπροσωπώ την χώρα μας φέρνοντας επιτυχίες αλλά και αποτυχίες. Πλέον ξέροντας ότι τόσα μικρά παιδιά βλέπουν εμένα, αισθάνομαι ότι είναι ευθύνη του Παύλου με αυτά που κάνει να δώσει πίσω στην κοινωνία για να προσπαθήσει να συνεχιστεί αυτό που ξεκίνησε, να μεγαλώσει και η ναυτική παιδεία στην Κύπρο και η αθλητική παιδεία, να έρθουν περισσότερα παιδιά κοντά στον πρωταθλητισμό. Γατί ο ολυμπισμός και ο πρωταθλητισμός δεν διδάσκονται στην θεωρία αλλά είναι στην πρακτική. Όλα αυτά που μπορείς να αποκομίσεις δεν μπορείς να τα μάθεις διαβάζοντας βιβλία, αλλά μόνο άμα τα ζήσεις. Μόνο όταν πιέσεις τον εαυτό σου στα όρια, όταν πέσεις κάτω, νιώσεις πολλές φορές ανεπιθύμητα αποτελέσματα, τότε μπορείς να καταλάβεις από την διαδρομή το πως σε αλλάζουν σαν άνθρωπο και πως σου δίνουν εφόδια που θα σε βοηθήσουν πάρα πολύ στη ζωή σου. Γιατί ο πρωταθλητισμός δεν είναι ολόκληρη η ζωή σου, υπάρχει και συνέχεια – και αυτό το συνδέω με το «χάρτινο μετάλλιο» του Τόκιο. Συνήθως οι τέταρτες θέσεις οι πιο λυπηρές, είναι αυτές που πονάνε περισσότερο, που αφήνουν τις μεγαλύτερες πληγές, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε η δικιά μου, με αυτό το αμφιλεγόμενο δεύτερο πέναλτι από την κριτή. Αλλά καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και η γέννηση του γιου μου τον Δεκέμβριο του ‘21 που στην ουσία απέσπασε την προσοχή μου από αυτό, που έδωσε μια άλλη οπτική γωνία της ζωής. Είναι άλλος πλέον ο Παύλος από τότε, και με βοήθησε στην ουσία να έχω το ‘22 και το ‘23 και το ‘24 να έχω πολύ μεγάλη σταθερότητα στα αποτελέσματά μου και να είμαι πολύ μπροστά.
Και πλέον η έλευση του γιου δημιουργεί και μια προσδοκία στον Παύλο Κοντίδη να πρέπει να συνεχίσει για έκτη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων στο Λος Αντζελες και γιατί όχι, για μια τρίτη παρουσία σε ολυμπιακό βάθρο εκεί;
Έχω δηλώσει ότι θα συνεχίσω μέχρι το Λος Άντζελες αλλά αυτή θα είναι η τελευταία μου Ολυμπιάδα. Όμως ένα πολύ μεγάλο κίνητρο για εμένα είναι ότι τότε ο γιος μου θα θυμάται. Από το 2026 που θα είναι πέντε ετών μέχρι και τους Ολυμπιακούς θα θυμάται την διαδρομή και τους Αγώνες. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα έρθει, μόνο και μόνο που θα βιώσει την πορεία του πατέρα του, την διαδικασία του οποιουδήποτε πρωταθλητή προσπαθήσει να διεκδικήσει το οποιοδήποτε μετάλλιο, είμαι σίγουρος ότι θα αποκομίσει πάρα πολλά. Γιατί και στη ζωή πιστεύω το ίδιο πράγμα που είπα πριν και για τον αθλητισμό, ότι δηλαδή στα παιδιά μας δεν είναι τόσο αυτά που τους λέμε αλλά αυτά που κάνουμε.
Συνέντευξη: Γιάννης Γιαγκίνης
Φωτογραφίες: Βασίλης Κουτρουμάνος
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο FRESH Winter Stories 2024
