Εύα Οικονόμου – Βαμβακά, το φρέσκο πρόσωπο πίσω από το Φεστιβάλ Φιλίππων
Εύα Οικονόμου - Βαμβακά το νέο πρόσωπο πίσω από το Φεστιβάλ Φιλίππων
Η Εύα Οικονόμου – Βαμβακά είναι η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου της Καβάλας. Μιας πόλης που διοργανώνει το δεύτερο μεγαλύτερο φεστιβάλ της χώρας μας μετά από εκείνο των Αθηνών – Επιδαύρου, το ξακουστό φεστιβάλ Φιλίππων που κάθε χρόνο φιλοξενεί πλήθος παραστάσεων στο ιδιαίτερου κάλλους αρχαίο θέατρο των Φιλίππων αλλά και στον αστικό ιστό της Καβάλας, μιας πόλης με αρκετά σημεία όπου μπορούν να αναπτυχθούν ιδιαίτερα όμορφες δημιουργίες που αφορούν το θέατρο και τις τέχνες.
Αντιμετωπίζει την υποκριτική σαν ένα αέναο ταξίδι εξέλιξης, μια διαδικασία κατανόησης του διαφορετικού που με τον χρόνο σύμμαχο γίνεται οικείο. Μέσα από την τέχνη της, θέλει να θέτει ερωτήματα στους πολίτες – θεατές των παραστάσεων. Η Εύα είναι άνθρωπος των τεχνών με την ευρύτερη έννοια καθώς εκτός από την υποκριτική έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις, έχει διασκευάσει θεατρικά κείμενα ενώ ταυτόχρονα λατρεύει τον χορό κάνοντας ακόμα και εναέρια ακροβατικά, και της αρέσει η μουσική ενώ γράφει ταυτόχρονα.
Νέα, πολυταξιδεμένη σε χώρες και πολιτισμούς, με διάθεση, όρεξη και φρέσκιες ιδέες πήρε το τιμόνι του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας σε μία κομβική εποχή. Μπορούμε να γράφουμε για αρκετή ώρα ακόμα για την Εύα αλλά νομίζουμε πως ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε καλύτερα μιας που έχουμε πραγματικά την τιμή να την φιλοξενούμε στο Fresh Summer Stories και στην ιστοσελίδα μας.
Εύα χαιρόμαστε που βρισκόμαστε μαζί σου, για να συνομιλήσουμε και να μάθουμε περισσότερα για σένα αλλά και το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Καταρχάς έχεις καταγωγή από την Καβάλα;
Ναι, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ ακριβώς δίπλα στη θάλασσα και έφυγα στα 18 για σπουδές.
Είχες από μικρή σε ηλικία την τάση να ασχολείσαι με τον καλλιτεχνικό χώρο;
Νομίζω όχι, μικρή ήμουν πολύ πιο γειωμένη με μια εντελώς τετράγωνη λογική. Άρχισα να λέω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός περίπου στη δευτέρα λυκείου και θυμάμαι τη μητέρα μου να μoυ απαντάει χαρακτηριστικά πως όλα τα παιδιά θέλουν γίνουν τραγουδιστές, ηθοποιοί ή ποδοσφαιριστές. Δεν είχα ωραία φωνή, δεν έπαιζα άρα δικαιωματικά ανήκα στην τρίτη κατηγορία. Μου έλεγε «πέρνα σε κάποιο πανεπιστήμιο πρώτα και μετά αν θέλεις κάνε και …τσίρκο.» Αλλά κάπως αυτό με πείσμωσε.
Ήξερες τι είναι το θέατρο τότε;
Σίγουρα όχι. Αλλά εδώ θέλω να κάνω μία παρένθεση! Πριν 2-3 χρόνια, με αφορμή μια παράσταση, μου έστειλε ένας ξεχασμένος συμμαθητής μου μήνυμα για συγχαρητήρια και τελείωνε λέγοντας πως πάντα πίστευε πως θα γίνω καλλιτέχνης. Θυμάμαι ακόμα πόσο περίεργο μου είχε φανεί γιατί ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι η τετράγωνη λογική μου θα μπορούσε να με είχε προδώσει από τότε.
Υπάρχει όμως περίπτωση, όσο και να μην το καταλάβαινες να το εξέπεμπες;
Μπορεί. Εμένα όμως με σόκαρε που μου το είπε ένας συμμαθητής που δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερη σχέση- δεν κάναμε καν παρέα.
Πάμε πάλι στα της Αθήνας… τι έκανες μόλις κατέβηκες στην πρωτεύουσα;
Πέρασα στο Θέατρο Τέχνης και παράλληλα στη Νομική.
Εύκολο ή δύσκολο να βρίσκεσαι σε δύο σχολές ταυτόχρονα;
Όσο παράξενο και αν ακούγεται, μπροστά σε μια δραματική σχολή, η Νομική μοιάζει εύκολη. Κυρίως γιατί δεν έχει υποχρεωτικές παρουσίες οπότε σου δίνει τη δυνατότητα να την παρακολουθείς από μακριά. Ευτυχώς μάλλον και λόγω οικογενειακού background δεν ένιωσα ποτέ τελείως έξω από τα νερά μου και την τελείωσα σχετικά εύκολα. Αλλά για να ισορροπήσω, το θέατρο με παίδεψε πάρα πολύ. Στην αρχή ήταν σαν να τα έκανα όλα λάθος.
Τι σε δυσκόλεψε;
Όλα! Δεν είχα καμία ευκολία ούτε στην κίνηση, ούτε στο τραγούδι…και ήμουν υπερβολικά
ντροπαλή- μου πήρε καιρό να νιώσω άνετα με την έκθεση. Τώρα που έχει περάσει καιρός και είμαι νηφάλια νομίζω ότι το βασικό μου πρόβλημα ήταν ότι τότε σκεφτόμουν πάρα πολύ ό,τι έκανα.
Επειδή το μυαλό μου είχε την ανάγκη να τα κατανοήσει και να τα επεξεργαστεί όλα, δεν μπορούσα να αντιδρώ σαν καλό όργανο. Αλλά και πάλι με έσωσε το πείσμα! Με πολύ σκληρή και καθημερινή δουλεία βρήκα τρόπο να αντιμετωπίσω όλες αυτές τις δυσκολίες. Ανακάλυψα άλλους δρόμους και μονοπάτια που κατάφεραν να με οδηγήσουν στο φως. Και είναι αυτοί οι ίδιοι δρόμοι με βοήθησαν πολύ αργότερα στη διδασκαλία – δίδασκα για επτά χρόνια στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης- να μπορέσω να καθοδηγήσω σωστά τους μαθητές μου. Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο πιστεύω πως τα εμπόδια είναι αυτά που μας κάνουν να εξελισσόμαστε. Οι δυσκολίες. Ο δρόμος που δε μοιάζει εύκολος.
Υπήρχαν άνθρωποι που σε ξεμπλοκάραν όπως εσύ κάνεις πλέον σε άλλους ή το πέρασες μόνη σου;
Υπήρχαν άνθρωποι που με εμπιστεύτηκαν. Έβλεπαν πιο μακριά από αυτό που μπορούσα να δω εγώ. Είναι περίεργες οι πορείες μας. Πολυπαραγοντικές. Και η συγκυρία παίζει και αυτή το ρόλο της. Αν ας πούμε δεν τύχαινε να παίξω σε παράσταση στον δεύτερο χρόνο της σχολής μπορεί και να τα είχα παρατήσει και να ήταν όλα αλλιώς.
Τι ήταν όμως εκείνο που σε έκανε να ασχοληθείς αποκλειστικά με το θέατρο;
Όταν τελείωσα τις σχολές, άρχισα να κάνω μεταπτυχιακά -στην νομική- για να ροκανίσω κάπως το χρόνο. Ε και μετά από δύο μεταπτυχιακά έπρεπε επιτέλους να αποφασίσω αν θα κάνω διδακτορικό, αν θα ανοίξω γραφείο ή αν θα τα παρατήσω. Και τότε σκέφτηκα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Σκέφτηκα τον εαυτό μου δέκα χρόνια μετά –πρωί ακριβώς την ώρα που χτυπά το ξυπνητήρι. Και αναρωτήθηκα που θα ήθελα να πάω; στο δικαστήριο ή σε πρόβα; Κι επειδή η απάντηση ήταν ξεκάθαρα η πρόβα, ο δρόμος μου έστριψε προς τα εκεί. Αλλά έχω πάντα σκέφτομαι ότι η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς οπότε κανείς δεν ξέρει που θα είμαι στα επόμενα δέκα χρόνια.
Ποια ήταν τα πρώτα επαγγελματικά βήματα στο θέατρο;
Η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν στο δεύτερο έτος της σχολής το “Το αμάρτημα της μητρός μου” σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Απίστευτη εμπειρία καθώς βρισκόμουν δίπλα σε έναν σπουδαίο ηθοποιό, τον Ηλία Λογοθέτη ενώ και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μοναδική. Έπαιξα εκεί για τρία χρόνια – είχα πλέον αποφοιτήσει και μετά… κενό.
Είχα μια άρνηση να μπω στη διαδικασία των ακροάσεων. Αισθανόμουν ότι πρέπει να πουλήσω τον εαυτό μου με έναν τρόπο που δεν μου ταίριαζε καθόλου. Αλλά μετά εμφανίστηκε πάλι το πείσμα μου να με σώσει. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, ήμουν διακοπές κάπου στην Πελοπόννησο και μάλωσα πολύ με το τότε αγόρι μου και για να έχω λόγο να τα διαλύσω όλα και να φύγω είπα θα πάω στη μεγάλη ακρόαση του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι ήμασταν περίπου 200 άτομα σε ένα διάδρομο και περιμέναμε τη σειρά μας…
Να υποθέσω πως πέρασες…
Ναι -δεν ξέρω πώς. Ίσως τα νεύρα, ίσως η τσίτα που βρισκόμουν μου έδωσαν μια ώθηση και έτσι βρέθηκα στο ΚΘΒΕ. Και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια ωραία συνεχόμενη ροή. Για δέκα χρόνια έπαιζα συνεχώς σε παραστάσεις και μάλιστα σε πολύ μεγάλες σκηνές. Παράλληλα άρχισα να διδάσκω και στο Θέατρο Τέχνης που ήταν άλλος ένα μεγάλος σταθμός στη ζωή μου. Αλλά πάντα ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε…
Τι πιστεύεις ότι δε σου έδινε αυτή η δουλειά;
Δε μπορούσα να προσδιορίσω τι δεν μου έδινε. Νομίζω πως όλη μου η καθημερινότητα μέχρι τότε ήταν ένας αγώνας για να καταφέρω να κοιμίσω το μυαλό μου έτσι ώστε να μπορεί να δρα το σώμα μου πιο ελεύθερα. Και αυτό απαιτούσε πάρα πολύ κόπο από εμένα. Ήταν κάπως σαν να πήγαινα ενάντια στη φύση μου. Για πολλά χρόνια έκανα κάθε μέρα τρεις ώρες χορό για να ξυπνήσω το σώμα μου.
Πολύ πείσμα μέσα σου…
Ναι. Πιστεύω πολύ στην δύναμη του ανθρώπου. Όχι στη δική μου, στη δύναμη του κάθεανθρώπου. Είμαστε αλλόκοτα παντοδύναμα όντα που κρύβουμε μέσα μας τεράστια ποσά ενέργειας που αν ενεργοποιηθούν μπορούν να δαμάσουν τα πάντα. Ή να τα καταστρέψουν.
Πότε σκηνοθέτησες και έγραψες;
Το 2018. Με πήρε τηλέφωνο ο Θοδωρής Γκόνης και μου λέει: «Θα έκανα στο Φεστιβάλ Φιλίππων μια παράσταση για τους Αιγύπτιους ψαράδες αλλά δεν προλαβαίνω. Θέλεις να την κάνεις εσύ; Θέλω απάντηση σε 24 ώρες.» Ξεκίνησαν οι ώρες να περνούν και εγώ άλλαζα συνεχώς την απόφαση μου. Μέχρι τελευταία στιγμή οι πιθανότητες ήταν ακριβώς στην μέση. Αλλά όταν πέρασε το περιθώριο και έπρεπε να απαντήσω είπα ναι. Και με το που το είπα κάθε αμφιβολία σβήστηκε.
Έτσι επήλθε και η ισορροπία μέσα σου…
Όχι αμέσως. Τότε είχα όλο το άγχος και τη φροντίδα για να γίνει η παράσταση. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη διαδικασία. Με έκανε να ανακαλύψω πάρα πολλά πράγματα για εμένα που δεν τα φανταζόμουν καν. Αλλά είχε και κάτι μαγικό, σαν να υπήρχε ένα αόρατο χέρι που στο τέλος έλυνε όλα τα προβλήματα. Και όταν τελείωσε ένιωσα πλήρης! Συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου… ένιωσα πως για πρώτη φορά όλα τα κομμάτια μου επικοινωνούσαν! Και το μυαλό, και το σώμα και η ευαισθησία και ο ρομαντισμός και η αγάπη μου για τους ανθρώπους. Ένιωσα δημιουργός και σκέφτηκα «τι λάθος έκανα δέκα χρόνια που επιδίωκα απλώς να παίζω».
Τι είναι τελικά το θέατρο;
Είναι νομίζω κάπως σαν να γεννάς. Γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις έναν άλλο κόσμο, με δικούς του διαφορετικούς κανόνες. Είναι κάτι σχεδόν θεϊκό!
Δημιουργείς ένα δικό σου σύμπαν.
Ακριβώς. Και αυτό είναι το μαγικό! Για αυτό και για μένα είναι το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο και αξίζει όσες θυσίες χρειαστεί να κάνεις για να πετύχει.
Πως ορίζεις μία επιτυχημένη παράσταση;
Δεν έχω ιδέα! Είναι μάλλον προσωπικό αυτό. Έχω κάνει έως τώρα -σαν δημιουργός- τρεις μεγάλες παραστάσεις όπου και οι τρεις είχαν μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Ήμουν πολύ τυχερή σε αυτό. Αλλά και στις τρεις κάτι θυσίασα. Νομίζω πως ο τρόπος που αντιμετωπίζω τις παραστάσεις είναι κάπως σαν τον πρωτομάστορα στο γεφύρι της Άρτας. Θάβω μέσα τους κάτι από τον ίδιο μου τον εαυτό για να στεριώσουν.
Θυσίες αναφέρεις… τι είδους; προσωπικό χρόνο;
Θυσίες σε χρόνο, θυσίες σε σχέσεις, σε στιγμές. Φαντάσου ότι στην πρώτη μου παράσταση χώρισα και ήμουν τόσο αφοσιωμένη που δεν κατάλαβα ότι χώρισα. Όταν δημιουργώ μία παράσταση, είναι σαν να δημιουργώ έναν άλλο κόσμο και χωρίς να το καταλαβαίνω η ύπαρξη του κανονικού κόσμου θαμπώνει. Ε αυτό δεν μπορεί να μην έχει κάποιες συνέπειες.
Έρχεται το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας στην ζωή σου. Το σκεφτόσουν καιρό;
Όχι δεν το σκεφτόμουν πολύ καιρό. Το προηγούμενο καλοκαίρι άρχισε να υπάρχει στο μυαλό μου, όταν έμαθα ότι ο Θοδωρής θα σταματούσε. Περπατούσα στην παραλία της Καβάλας και σκέφτηκα πώς θα ήταν αν ερχόμουν εδώ. Λέω συχνά πώς είναι αποστολή καμικάζι. Ένα πείραμα που δοκιμάζει τι θα γίνει αν βάλω όλη μου την ενέργεια, όλη μου την διάθεση και όλες τις γνώσεις που έχω αποκτήσει. Και το τόλμησα. Κάθισα και έκανα πλάνα και σχεδιασμό τριετίας αλλά την ίδια στιγμή δεν το πίστευα ακριβώς ότι θα γίνει. Δεν ακύρωσα το πρόγραμμα μου στην Αθήνα, δεν έψαξα σπίτι, δεν είχα καν αναφέρει ότι μπορεί να φύγω. Για δύο μήνες ζούσα με ένα “και αν;”– με μια κρυφή αναβλητική αίρεση που λέμε και στη νομική.
Που το έμαθες;
Ήμουν στην Γαλλία για μία παράσταση μου. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ που μου λέει “συγχαρητήρια, είστε η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια”.
Πώς ένιωσες εκείνη την στιγμή;
Θυμάμαι πώς έκλεισα τα μάτια και φώναξα «Ναιιιιιιι συνέβη!!!!» αλλά πριν ακόμα ολοκληρώσω τη φράση μου με κατέκλυσε ένα «Και τώρα;;»
Και τώρα βρίσκεσαι στην Καβάλα. Πώς είναι να βρίσκεσαι σε αυτή την θέση;
Πολύ απαιτητικό. Υπάρχει το καλλιτεχνικό κομμάτι, το κομμάτι της διαχείρισης προσωπικού και συνεργατών, το οργανωτικό κομμάτι. Πολλές πίστες. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό για εμένα είναι να εμπνεύσω τους ανθρώπους γύρω μου ώστε να δημιουργήσουμε μια ομάδα που να μπορεί να ανταπεξέλθει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε όλες αυτές τις απαιτήσεις. Πιστεύω πάντα ότι το αποτέλεσμα μια καλής ομάδας είναι πολύ ανώτερο από το άθροισμα των ικανοτήτων μεμονωμένα των μελών της. Για αυτό λέω αστειευόμενη ότι από το Δεκέμβριο άλλαξα ξανά δουλειά. Και από παραμυθάς που ήμουν από το 2018 είμαι ένας νεόκοπος «δημιουργός ομάδας».
Πες μας για την θερινή περίοδο. Τι ετοιμάζετε; Θα κάνεις κάτι νέο ή θα ακολουθήσεις τα βήματα που είχε αφήσει ο κ. Γκόνης;
Γενικά διαφωνώ με την άποψη ότι ο κάθε ένας που αναλαμβάνει έναν θεσμό που ήδη έχει μεγάλη ιστορία προκειμένου να αφήσει το στίγμα του πρέπει να ανατρέψει ό,τι είχε κάνει ο προηγούμενος. Το Φεστιβάλ Φιλίππων είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός και τον παραλαμβάνω από πολύ καλά χέρια. Με ιδέες και προτάσεις που έχουν δοκιμαστεί και έχουν αντέξει.
Άρα δεν θα καταργήσω κάτι επειδή απλά εγώ θέλω να περάσω την δική μου φιλοσοφία. Θα προσθέσουμε απλώς κομμάτια που πιστεύω ότι μπορούν να το εξελίξουν ακόμα περισσότερο. Όπως εκπαιδευτικά προγράμματα, στοχευμένες δράσεις για παιδιά και εφήβους, πλατφόρμα νέων δημιουργών, σύνδεση με αντίστοιχα φεστιβάλ του εξωτερικού.
Γενικά ονειρεύομαι ένα Φεστιβάλ με έναν εξωστρεφές, πρωτότυπο και εκπαιδευτικό χαρακτήρα που θα διαμορφώνεται πάντα σε διάλογο με την εποχή αλλά και τις ανάγκες της πόλης. Φέτος είμαι λίγο πιεσμένη χρονικά- ανέλαβα τον Δεκέμβριο και αυτό έχει πάει λίγο πίσω το σχεδιασμό- αλλά δουλεύουμε πολύ εντατικά και ήδη πιστεύω ότι θα δοθούν κάποια δείγματα από αυτό που θέλουμε μελλοντικά να έχει.
Εύα θέλουμε να μας πεις λίγα πιο πολλά για εσένα. Τι σου αρέσει να κάνεις τον ελεύθερο χρόνο σου;
Τον ποιον; (γέλια) Δεν έχω πια ελεύθερο χρόνο.
Υποθετικά αν είχες τι θα σε γέμιζε;
Ταξίδια! Όταν ταξιδεύω νιώθω ότι οι διαστάσεις μου μεγαλώνουν… έρχομαι σε επαφή με άλλους ανθρώπους, άλλες κουλτούρες, άλλα τοπία, άλλες φιλοσοφίες και έτσι για να μπορέσω να τα ενσωματώσω αυτά πρέπει κι εγώ να μεγαλώσω το είναι μου! Όταν επιστρέφω από ταξίδι νιώθω πιο πλήρης αλλά και πιο γειωμένη. Είναι λες και οι αντίρροπες δυνάμεις έχουν βρει μια ισορροπία, από την μία επεκτείνομαι και από την άλλη συνειδητοποιώ πόσο μικρό κομμάτι του παζλ είμαι.
Πες μου τρεις μονάχα λέξεις που σε χαρακτηρίζουν. Τρεις θετικές και τρεις αρνητικές.
Είμαι δίκαιη, έχω μεγάλη φαντασία και πολύ πείσμα.
Αρνητικά: είμαι ενοχική, συγκεντρωτική και μπορώ να εκραγώ εύκολα…
Σε διακόπτω αλλά τι μπορεί να σε κάνει να εκραγείς και όπως αναφέρεις εύκολα.
Δεν μπορώ να βρίσκομαι δίπλα σε κάποιον που αδικεί ή πληγώνει εμένα ή κάποιον άλλο δίπλα μου και να μην αντιδράσω -καμία φορά όχι με καλό τρόπο.
Σου έχει τύχει αυτό αρκετές φορές;
Ναι. Παλαιότερα δεν αντιδρούσα. Αλλά αυτό προκαλούσε εσωτερικές εκρήξεις μέσα μου. Ακόμα και τώρα με βασανίζει που δεν μιλούσα όταν συναντούσα κακομεταχείριση. Νιώθω συνυπεύθυνη. Ίσως για αυτό τώρα αντιδρώ με το παραμικρό. Είναι κόκκινη ζώνη για εμένα πια.
Τι σου αρέσει να τρως;
Οτιδήποτε με πιπέρι. Το θεωρώ μαγικό συστατικό. Μπορώ να φάω φαγητό χωρίς αλάτι αλλά ποτέ χωρίς πιπέρι. Επίσης αν και δεν είναι η καλύτερη τροφή αγαπάω το κοτόπουλο σε αρκετές του παραλλαγές. Αν και τελευταία σκέφτομαι όλο και πιο έντονα ότι πρέπει να σταματήσω να τρώω κρέας. Κατά τα άλλα μου αρέσουν γενικά τα καρυκευμένα και δε μπορώ να αντισταθώ στον καφέ και τη σοκολάτα. Και γενικά στα γλυκά -τώρα που το σκέφτομαι.
Είσαι σε ένα σου ταξίδι και μιλάς με έναν ντόπιο για την Ελλάδα και την περιοχή σου. Τι θα του έλεγες για να τον ιντρικάρεις στο να επισκεφθεί τα μέρη μας;
Θα του έλεγα ότι η Καβάλα είναι μία πάρα πολύ όμορφη πόλη που η επικοινωνία της με την θάλασσα είναι αβίαστη γιατί συνομιλεί διαρκώς μαζί της. Ότι έχει μέσα της ζωντανά κομμάτια ιστορίας: τις καπναποθήκες, το Ιμαρέτ, το αρχαίο θέατρο κα. Θα του πρότεινα να επισκεφτεί τη Θάσο και τις εντυπωσιακές παραλίες της και να σκαρφαλώσει στο Παγγαίο για να ρουφήξει τον μαγικό αέρα που αποπνέει. Νιώθω πραγματικά τυχερή που γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ.
Λέω συχνά ότι η ομορφιά είναι ένα από τα τρία όπλα – τα άλλα είναι η δημιουργία και ο έρωτας- που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε όλο αυτό το γκρι που μας περιβάλλει. Και είναι πολύ σημαντικό να ζεις μέσα της. Αν της αφήσεις χώρο στη μέρα σου- σε κάνει σίγουρα καλύτερο άνθρωπο.
Για το τέλος θέλουμε να μας πεις ένα μεγάλο όνειρο σου που θέλεις να πραγματοποιηθεί.
Μεγάλο όνειρο… σε σχέση με το ΔΗΠΕΘΕ θα ήθελα να δημιουργήσω μία σχολή δραματουργίας και συγγραφής θεατρικού έργου. Ως καλλιτέχνη με ενδιαφέρει πολύ το γράψιμο. Προσωπικά, ανήκω στη φουρνιά των ανθρώπων που έμαθαν να γράφουν-γράφοντας… Με έναν κυρίως βιωματικό και όχι τόσο επιστημονικό τρόπο την ίδια στιγμή που συνάδελφοί μου στο εξωτερικό έχουν πάει κανονικά σε σχολές και έχουν πάρει επιστημονικά εργαλεία που τους βοήθησαν να εξελίξουν το ταλέντο τους. Για αυτό και θεωρώ αναγκαίο να υπάρξει και στη χώρα μας μία τέτοια σχολή. Είναι κάτι που δεν υπάρχει στην Ελλάδα και πιστεύω ότι η Καβάλα είναι ο ιδανικός τόπος.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο τόπος μας έχει βγάλει πολύ σημαντικούς συγγραφείς- θεατρικούς και μη- και θα ήθελα αυτό να αξιοποιηθεί. Αυτή είναι η κληρονομιά που ονειρεύομαι να αφήσω στην πόλη όταν θα φύγω από το ΔΗΠΕΘΕ.
Θεωρώ πως ήταν το καλύτερο κλείσιμο της συζήτησης μας. Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για τον χρόνο και σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε ότι κάνεις και δημιουργήσεις.
Και εγώ σας ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση που είχαμε.
H συνέντευξη δόθηκε στον Ηλία Κοτσιρέα για το Fresh Summer Stories
Φωτογραφίες: Ηλίας Κοτσιρέας
Για να δείτε την σελίδα του Φεστιβάλ Φιλίππων πατήστε ΕΔΩ
