Εμμανουήλ Καραλής – οι υψηλές πτήσεις του Fly Manolo Fly
Εμμανουήλ Καραλής - οι υψηλές πτήσεις του fly Manolo fly
Ο Εμμανουήλ Καραλής ήταν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Με τον αγώνα του καθήλωσε την χώρα, με το χαμόγελό του γέμισε με θετική ενέργεια τους Έλληνες σε πολύ δύσκολες (λόγω των πυρκαγιών εκείνης της περιόδου) στιγμές, με την επιτυχία του δημιούργησε ακόμα περισσότερες προσδοκίες για το μέλλον.
Τον Οκτώβριο συμπληρώνει 22 χρόνια ζωής. Είναι ακόμα μικρός σε ηλικία αλλά έχει καταφέρει να βρίσκεται στην ελίτ του πιο θεαματικού ίσως αγωνίσματος του βασιλιά των σπορ, όπως ονομάζεται ο στίβος, έστω και αν ο ίδιος ακόμα δεν λέει να το συνειδητοποιήσει. Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο αλλά ποτέ στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, στην οποία όμως φιλοδοξεί να έρθει και να την γνωρίσει στην πρώτη ευκαιρία.
Αυτή όμως πιθανά να αργήσει αφού πριν καλά καλά συμπληρωθεί ένας μήνας από τον μεγάλο αγώνα του Τόκιο, ο Εμμανουήλ Καραλής είχε ξεκινήσει την προετοιμασία του για τη νέα σεζόν. Ο πρωταθλητισμός απαιτεί θυσίες αλλά ο Manolo δηλώνει ότι για τον ίδιο λέγονται επιλογές. Γνωρίζει ότι έχει διαλέξει έναν δύσκολο και αρκετά μοναχικό δρόμο, όπως και γνωρίζει ότι ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης.
Τον απολαμβάνει, αλλά παρά το νεαρό της ηλικίας του, την ώρα που… «πετά στα ουράνια» με το κοντάρι του, ο ίδιος παραμένει προσγειωμένος και βάζει από τώρα και τις βάσεις για τη ζωή μετά από το επί κοντώ. Ο Manolo είναι ο συνομιλητής που θες για να φτιάξει η διάθεσή του, όσο δύσκολη μέρα κι αν έχεις. Αλλά αυτό το προνόμιο το έχουν οι ελάχιστοι καλοί φίλοι του.
Αυτό το προνόμιο είχαμε και εμείς στο Fresh Magazine και μέσω ημών και εσείς, ως αναγνώστες, στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Είναι ο Εμμανουήλ Καραλής που όσοι αχολούνταν με τον στίβο έλεγαν τα προηγούμενα χρόνια ότι αποτελεί το «next big thing» του ελληνικού αθλητισμού αλλά πρέπει να συνηθίσουμε πλέον στην ιδέα ότι το «next» είναι περιττό, αφού αποτελεί ήδη μέλος της παγκόσμιας αθλητικής ελίτ.
Εμμανουήλ, αμέσως μετά τον αγώνα στο Τόκιο έδειξες να μην μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος της επιτυχίας της τέταρτης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πλέον έχεις καταλάβει τι έχεις πετύχει;
Όχι, θα έλεγα ότι ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Για την ακρίβεια τώρα αρχίζω να το καταλαβαίνω. Πολλές φορές νιώθω ότι είναι ένα όνειρο που δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί. Όμως αντιλαμβάνομαι την αγάπη του κόσμου, την πολλή αναγνώριση…
Περισσότερη σε σχέση με αυτή που είχες πριν το Τόκιο;
Ναι, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το κορυφαίο γεγονός και πλέον με σταματάει ακόμα πιο πολύς κόσμος στο δρόμο για μια φωτογραφία, ένα αυτόγραφο. Το κατάλαβα για τα καλά αυτό στις διακοπές μου…
Πρόλαβες να κάνεις διακοπές μετά την Ιαπωνία;
Αν πρόλαβα; Για ένα μήνα είναι αλήθεια ότι τα άφησα όλα. Το χρειαζόμουν μετά όλη αυτήν την πίεση των περασμένων ετών, ειδικά αν προσθέσεις πέρα από τους τραυματισμούς και τον παράγοντα πανδημία. Αποφάσισα να μην κατέβω σε άλλους αγώνες φέτος και επέλεξα για ένα μήνα πραγματικά να ξεκουραστώ. Σωματικά και ψυχικά. Να «αδειάσω». Πέρασα αρκετές μέρες στον Πύργο, που είναι το μέρος που έχω σαν «χωριό» μου, από όπου κατάγεται η οικογένειά μου. Την αγαπώ πολύ αυτήν την περιοχή! Αλλά απόλαυσα και λίγες μέρες στα νησιά του Αιγαίου. Πήγα στη Νάξο και για λίγο προς το τέλος, Σεπτέμβρη μήνα πλέον, στην Τζια.
Εχεις όμως ήδη ξεκινήσει προετοιμασία για τη νέα σεζόν...
Ναι, αλήθεια είναι αυτό. Ξεκινήσαμε με ένα δεκαήμερο στην Καλαμάτα στα μέσα Σεπτέμβρη, την ώρα που είναι αλήθεια ότι άλλοι συναθλητές μου ακόμα δεν είχαν ολοκληρώσει την προηγούμενη σεζόν. Αλλά δεν πρέπει να σας προκαλεί έκπληξη αυτό. Η καθημερινή και συνεχης δουλειά είναι η προϋπόθεση για να μπορέσεις να φτάσεις να σε υψηλό επίπεδο, για να μπεις στην ελίτ και όπως έχω πει, θέλω πολύ να μπω σε αυτήν την ελίτ…
Μα είσαι μέρος αυτής της ελίτ!
Ναι, είδατε; Ακόμα δεν λέω να το συνειδητοποιήσω. Πλέον πρέπει να λέω ότι στόχος είναι να παραμείνω σε αυτό το υψηλό επίπεδο, να σταθεροποιηθώ σε αυτά τα άλματα και να πάω σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη. Αντιλαμβάνομαι ότι η τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες δημιουργεί άλλες προσδοκίες από τον κόσμο αλλά πρωτίστως σε εμένα τον ίδιο. Πλέον ο στόχος θα πρέπει να είναι να πάμε ακόμα πιο ψηλά.
Άρα στόχος είναι το μετάλλιο στο Παρίσι το 2024;
Φυσικά και είναι αλλά οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ακόμα μακριά. Για την ακρίβεια δεν είναι τόσο μακριά, είναι μόλις σε τρία και όχι σε τέσσερα χρόνια, αλλά πιο πριν έχει Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα σε Ανοιχτό και Κλειστό Στίβο. Για να μπορέσεις να παραμείνεις σε υψηλό επίπεδο, πρέπει να δίνεις το παρών σε όλες αυτές τις διοργανώσεις και τα διεθνή μίτινγκ. Και φυσικά να επαναλαμβάνεις τις καλές επιδόσεις σου.
Για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, ποιες είναι οι θυσίες που έχεις κάνει; Περιέγραψέ μας το καθημερινό πρόγραμμα του Εμμανουήλ Καραλή…
Καθημερινά κάνω προπόνηση που ξεπερνά σε διάρκεια τις έξι ώρες. Όχι σερί, ουσιαστικά είναι δύο σετ, περίπου από ένα τρίωρο κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Συνήθως στο Ολυμπιακό Στάδιο αλλά και σε άλλες πόλεις όταν πάμε σε καμπ προετοιμασίας. Τρεις φορές την εβδομάδα πρέπει να παρακολουθώ και τα μαθήματα στην Σχολή. Και φυσικά πρέπει να προσέχεις την διατροφή σου και γενικά να έχεις ένα αυστηρό πρόγραμμα, χωρίς παρεκτροπές, με εξαίρεση ίσως κάποιες λίγες και μικρές στις διακοπές. Η αλήθεια είναι ότι στον πρωταθλητισμό υπάρχουν εννιά λύπες και μια χαρά, αλλά όταν έρχεται μια επιτυχία σαν και αυτή στο Τόκυο, σβήνουν όλα τα άλλα.
Πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες, αλλά εγώ δεν τις βλέπω ως θυσίες αλλά ως επιλογές. Και προσωπικά αυτές τις επιλογές τις έχω κάνει, όχι τώρα αλλά πριν 6-7 χρόνια. Εγώ έχω αποφασίσει να μην βγω έξω, να μην ξενυχτήσω, να μην πιω, να μην φάω junk food. Υπάρχουν πραγματι θυσίες αλλά είναι επιλογή, οπότε δεν θα μπορούσα ακριβώς να το ονομάσω όλο αυτό «θυσίες».
Από ότι μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, μεγάλη είναι η βοήθεια της οικογένειάς σου. Για αυτό και το περίφημο «thank you mum and dad» που σήκωσες αμέσως μετά το τέλος του αγώνα στο Τόκιο…
Μα στους γονείς μου χρωστάω τα παντα. Αυτοί άλλωστε με έστρεψαν στον αθλητισμό και είναι συνοδοιπόροι και στην τωρινή μου προσπάθεια, για να τηρώ τον δύσκολο δρόμο του πρωταθλητισμού που έχω επιλέξει. Δεν υπάρχει απλά κατανόηση αλλά βοήθεια σε όλα τα επίπεδα. Γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του να έχουν ένα παιδί που κάνει πρωταθλητισμό και είναι πάντα δίπλα μου σε όλα. Είναι ενεργοί λόγω και της αθλητικής τους ιδιότητας.
Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα είναι αυτός που με καθοδήγησε στις πιο δύσκολες αποφάσεις μου, όπως για παράδειγμα στις αλλαγές προπονητών έτσι ώστε τώρα να είμαι με τον Παναγιώτη Συμεωνίδη. Ξέρει ότι η αθλητική ζωή ενός αθλητή είναι σύντομη και έψαχνε και αυτός το καλύτερο για τον γιο του, ώστε να κάνω το βήμα παραπάνω. Αλλά και η μαμά μου! Πριν το Τόκιο είχα δύο σοβαρούς τραυματισμούς. Οι γιατροί μετά τον τελευταίο της είχαν πει ότι δεν θα είμαι ποτέ ο ίδιος αθλητής με το παρελθόν και ότι ίσως αναγκαστώ να εγκαταλείψω.
Αποφάσισε να μην μου πει τίποτα για να μην στεναχωρηθώ, για να μην αφήσω την προσπάθεια που είχα ξεκινήσει, για να μην σταματήσει πρόωρα το όνειρο που ζούσα. Και είδες; Έφτασα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχα στον τελικό, βγήκα τέταρτος σε αυτόν. Κυρίως όμως το ευχαριστήθηκα, έζησα τον αγώνα με την καρδιά μου, πέτυχα το όνειρό μου.
Πως και επέλεξες ως αγώνισμα το άλμα επί κοντώ;
Ο μπαμπάς μου ήταν δεκαθλητής, άλλωστε στο γήπεδο του Πύργου γνωρίστηκε και με τη μαμά μου που ήταν επίσης αθλήτρια. Επειδή στο δέκαθλο το πιο δύσκολο αγώνισμα, το πιο επικίνδυνο για ακυρωση για τους συμμετέχοντες, είναι το επί κοντώ, με ξεκίνησε από αυτό. Εγώ πέταξα για πρώτη φορά, μου άρεσε πολύ η αίσθηση αυτή του να πετάς και… κόλλησα.
Μάθαμε πώς επέλεξες το επί κοντώ από τον στίβο. Αλλά γιατί δεν επέλεξες κάποιο άλλο άθλημα, ίσως κάποιο ομαδικό; Πάλι λόγω γονιών θα μου πεις, αλλά οι παρέες δεν σε οδηγούσαν να παίξεις σαν παιδί κάτι άλλο;
Μα σαν παιδί και εγώ έπαιξα καί ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά δε νομίζω ότι ήμουν τόσο καλός όσο στον στίβο. Δεν ξέρω, ίσως και να είχε να κάνει όμως αυτό και με τις παρέες. Για τα ομαδικά σπορ πρέπει να έχεις και φίλους που συμμετέχουν σε αυτά…
Και εσύ να φανταστώ, παρά αυτό το χαμόγελο που δεν λέει ποτέ να φύγει από το πρόσωπό σου, δεν είχες πάντα στα προηγούμενα χρόνια πολλούς φίλους ούτε ήταν πάντα όλα ρόδινα. Άλλωστε δεν έχεις κρύψει και σε τιμάει που δεν το κρύβεις, ότι έχεις βιώσει ρατσισμό και σε μικρότερη ηλικία αλλά ακόμα και εντός της Εθνικής Ομάδας...
Μα δεν έχω λόγο να το κρύψω. Έχω αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά και ακόμα και σήμερα τα αντιμετωπίζω. Προσωπικά όμως, όπως έχεις καταλάβει, είμαι πολύ θετικός άνθρωπος. Πλέον μπαίνει από το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο οτιδήποτε τέτοιο ακούω. Αλλά είναι αλήθεια ότι σε μικρότερη ηλικία πληγωνόμουν.
Ειδικά όταν ήμουν στο Δημοτικό, όταν δεχτήκαμε με την δίδυμη αδελφή μου ακόμα και χτυπήματα από ομάδα συμμαθητών μας, πέρα από το «μπούλινγκ» των όσων έλεγαν για «να πάμε δήθεν στην πατρίδα μας». Μα για εμάς, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας. Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, ο μπαμπάς μας είναι Έλληνας και η μαμά μας μπορεί να γεννήθηκε στην Ουγκάντα αλλά από τα 15 της είναι στην Ελλάδα και πιστέψτε με, αγαπαει αυτήν την χώρα και είναι πιο Ελληνίδα από πολλούς δήθεν Έλληνες.
Είμαστε βέβαιοι για αυτό αλλά πάνω από όλα, πέρα από εθνικότητες, φυλές, χρώματα, θρησκείες, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: όλοι είμαστε Άνθρωποι Μανόλο. Επειδή θα μας διαβάσει κόσμος, τι πρέπει να κάνουν τα παιδιά της ηλικίας σου ή και ακόμα μικρότερα, όταν πέφτουν θύματα ρατσιστικών ή οποιουδήποτε άλλου είδους επιθέσεων;
Πρέπει να μιλάνε αν πέσουν θύματα. Να μιλήσουν σε οποιονδήποτε, είτε δάσκαλο είτε φίλο αλλά πρωτίστως στην οικογένειά τους. Αν μιλήσεις, βρίσκεται λύση. Εγώ τότε δεν μίλησα αλλά ευτυχώς ήταν πιο ισχυρή σε χαρακτήρα η αδελφή μου και βρήκε το θάρρος, γιατί και αυτό θέλει θάρρος, να το πει στους γονείς μας. Εγώ δεν μιλούσα γιατί δεν ήθελα να τους πληγώσω αλλά αυτό δεν έκανε καλό.
Αυτά τα παιδιά που τότε έκαναν αυτά τα πράγματα ίσως το φετινό καλοκαίρι δήλωναν περήφανα για την επιτυχία σου...
Ισως. Σε καμία περίπτωση δεν τους κατηγορώ. Κανείς δεν γεννιέται ρατσιστής. Ο καθένας μεταφέρει τα βιώματα και την παιδεία που παίρνει από την οικογένειά του. Στην περίπτωσή μας, τελικά μίλησε η μαμά μου στην διευθύντρια, η διευθύντρια στα παιδιά και τα πράγματα διορθωθηκαν.
Αλλά οι πληγές έμειναν...
Οι πληγές αυτές υπάρχουν και δύσκολα επουλώνονται. Από τα 14 χρόνια μου πηγαίνω σε ψυχολόγο και δεν έχω κρύψει ότι αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα. Το θέμα όμως είναι να μην το κρατάς μέσα σου.
Πίσω λοιπόν από αυτό το χαμόγελο κρύβονται και πολλές πίκρες και δυσκολίες.
Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει περάσει και δύσκολα. Η οικογένειά μου είχε πολλά οικονομικά προβλήματα για παράδειγμα, πάρα πολλά, αλλά ποτέ δεν έπαψε να στηρίζει τα όνειρά μου. Αυτό το χαμόγελο που λες, όμως, νομίζω ότι κρύβει περισσότερο πολλή αγάπη. Πολλή αγάπη που λαμβάνω πρωτίστως από τους γονείς μου και την αδελφή μου, αλλά πλέον και από πολύ κόσμο. Την οποία με τη σειρά μου την μεταδίδω σε όποιους συναναστρέφομαι.
Οι καλύτεροι σου φίλοι είναι από το οικογενειακό περιβάλλον, από το σχολείο ή πλέον από τον αθλητικό χώρο;
Μοιραία περιορίζονται κυρίως από τον χώρο των συναθλητών μου, γιατί και περισσότερες ώρες περνάμε μαζί στις προπονήσεις και τα ταξίδια. Επίσης, αντιλαμβάνονται πλήρως τις ιδιαιτερότητες των αυστηρών προγραμμάτων μας. Μαζί έχουμε ανάγκη να χαλαρώσουμε, όταν χαλαρώνουμε από τις προπονήσεις. Συνήθως με μουσική. Και αρκετή ενασχόληση με τα social media.
Ζούμε άλλωστε στην εποχή τους και εσύ είσαι από τους πιο δραστήριους σε αυτά! Εχεις αποκτήσει φιλίες με αθλητές – θρύλους όπως ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και φυσικά η Κατερίνα Στεφανίδη.
Καλά, με τα παιδιά του στίβου δεν είμαστε απλώς φίλοι αλλά κάτι παραπάνω. Ειδικά με την Κατερίνα η σχέση μου μετράει εδώ και πολλά χρόνια, πριν γίνει χρυσή ολυμπιονίκης στο Ρίο. Είμαστε και το ίδιο αγώνισμα. Όπως και με την Νικόλ Κυριακοπούλου. Αλλά και με τον Μίλτο Τεντόγλου ή την Βούλα Παπαχρήστου αλλά και τους δικούς σας, από επάνω Κώστα Δουβαλίδη και Κώστα Μπανιώτη, διατηρούμε εξαιρετικές σχέσεις.
Σε βλέπουμε άλλωστε που στις μεγάλες διοργανώσεις πάντα, εκτός από τον δικό σου αγώνα, είσαι παρών στην εξέδρα και στηρίζεις τις προσπάθειες και των άλλων παιδιών!
Ναι, φυσικά. Μα είμαστε οικογένεια στην Εθνική Ομάδα. Πάνω από όμως, απολαμβάνω τους αγώνες! Είτε συμμετέχοντας σε αυτούς είτε ως θεατής από την εξέδρα!
Έχεις ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο αλλά νομίζω ότι στα δικά μας μέρη, στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης δεν έχεις έρθει...
Ναι, δεν έτυχε ούτε να έρθω σε αγώνες επάνω ούτε για διακοπές. Είναι μια αλήθεια αυτό, αλλά ελπίζω σύντομα να συμβεί. Γενικά θέλω πολύ να ταξιδέψω σε όλη την Ελλάδα, καθώς υπάρχουν πολλές κρυφές ομορφιές. Έχω ακούσει πολλά και για την Δράμα από την Άννα Κορακάκη και κυρίως τον Κώστα Δουβαλίδη που είναι από εκεί και ιδίως για το χιονοδρομικό της κέντρο, καθώς μου αρέσει το σνόουμπορντ.
Επίσης για την Κομοτηνή από τον Κώστα Μπανιώτη, για την Καβάλα, την Ξάνθη, τον Έβρο στα σύνορα με την Τουρκία. Θέλω πολύ να γνωρίσω τα μέρη σας. Ωστόσο μια αλήθεια είναι ότι πολύς χρόνος αυτήν την περίοδο δεν υπάρχει, καθώς στα διαλείμματα από τις προπονήσεις υπάρχουν και οι σπουδές…
Σπουδές; Το ανέφερες και πριν. Πράγμα που σημαίνει ότι ήδη σκέφτεσαι και την επόμενη μέρα, μετά τον πρωταθλητισμό;
Μα, κακά τα ψέματα, ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξεως. Στο Αμερικάνικο Κολέγιο σπουδάζω Management και Marketing και Δημόσιες Σχέσεις. Είναι κάτι στο οποίο νομίζω ότι μπορώ να κάνω επαγγελματική σταδιοδρομία, όταν τελειώσει αυτό το παραμύθι που ζω τώρα. Άλλωστε κάνω ήδη και κάποια πρώτα ας πούμε… επιχειρηματικά βήματα, εκμεταλλευόμενος και τις επιτυχίες στον αθλητισμό. ΥπάρχΕΙ για παράδειγμα η premium streetwear συλλογή που έχω βγάλει, ρούχα κατασκευασμένα στην Ελλάδα, τα οποία μπορείτε να δείτε στο «flymanolofly.com»! Μάλιστα μόλις εκδόθηκε η καινούρια κολεξιόν!
Άρα πως σκέφτεται ο Μανόλο Καραλής την ζωή του σε δέκα χρόνια από τώρα;
Δεν την σκέφτομαι γιατί δεν μου αρέσει να κοιτάω τόσο μακριά. Η πανδημία με τον κορονοϊό πρέπει να αποτελέσει μαθημα για όλους μας. Να έχουμε την υγεία μας και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή του σήμερα. Να χτίζουμε μεν τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο, αλλά πρωτίστως να ζούμε το παρόν. Γιατί κάποιοι το ξεχνάνε αυτό. Και να ευγνωμονούμε τον Θεό για αυτά που έχουμε και κυρίως για την υγεία μας, όχι να γκρινιάζουμε για αυτά που θα θέλαμε να αποκτήσουμε…
Η συνέντευξη δόθηκε στον Γιάννη Γιαγκίνη για το Fresh 08 – Φωτογραφίες Intime Sports από το Τόκιο αλλά και οι φωτογραφίες αρχείου
