Άρης Τσανακλίδης: Ο πρωτεργάτης της fusion και της δημιουργικής κουζίνας στο Fresh
Άρης Τσανακλίδης: Ο πρωτεργάτης της fusion και της δημιουργικής κουζίνας στο Fresh
O Άρης Τσανακλίδης τελειώνοντας τις σπουδές του στον τομέα των πολιτικών επιστημών, αποφάσισε να ακολουθήσει το πάθος του και να σπουδάσει την τέχνη της γαστρονομίας στο Culinary Institute of America. Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν εργάστηκε σε γνωστά εστιατόρια στην Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, την Ουάσιγκτον, την Ιαπωνία, το Χονγκ Κονγκ, το Μεξικό και τις Παρθένες Νήσους. Ο πλούτος αυτός σε εικόνες, γεύσεις, χρώματα και κουλτούρες ήταν που καθόρισε την γαστρονομική προσωπικότητα του Άρη Τσανακλίδη, ο οποίος από το 1993 που επέστρεψε στην Ελλάδα καθιερώθηκε ως ένας από τους πλέον ευφάνταστους και δημιουργικούς chef, με έντονες fusion διαθέσεις και προτάσεις.
Τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί στην Kuzina και παρουσιάζει δημιουργίες του τόπου μας, μαγειρεμένες με βάση τα πιο αγνά υλικά της ελληνικής φύσης δίνοντας μια δημιουργική και fusion διάσταση, ενώ παράλληλα παρουσίαζε μια από τις πιο επιτυχημένες εκπομπές μαγειρικής στην Ελληνική τηλεόραση. Με μεγάλη μας χαρά τον υποδεχόμαστε στο Fresh Mag!
Άρη, για αρχή θα θέλαμε να μας πεις ποιο ήταν το έναυσμα να ασχοληθείς με την μαγειρική; Ήταν όνειρό σου να γίνεις σεφ;
Όχι, δεν ξεκίνησα από μικρός με όνειρο να γίνω σεφ. Θα σου πω την ιστορία όπως έγινε. Έφυγα στην Αμερική όταν ήμουν 17 έχοντας σαν στόχο να σπουδάσω πολιτικές επιστήμες, μπήκα στο πανεπιστήμιο και πιο συγκεκριμένα στο Jorge και ξεκίνησαν οι σπουδές μου, παράλληλα όμως δούλευα στην εστίαση…
Σε ελληνικό εστιατόριο;
Όχι σε Ελληνικό, σε Ιταλικό αλλά όπως λέμε και στην γλώσσα μας ένα μεγάλο εστιατόριο, από τα καλύτερα. Είχαμε φαντάσου πρώην προέδρους της Αμερικής αλλά και τον ίδιο τον πρόεδρο τα τότε χρόνια να τρώει δύο φορές την εβδομάδα, πολλούς πολιτικούς, ανθρώπους του καλλιτεχνικού στερεώματος. Εκεί είδα την μαγεία που εκπέμπει ένα πολύ καλό εστιατόριο και πως τα φρέσκα υλικά από τον μανάβη, τον κρεοπώλη, μεταμορφώνονταν σε κάτι υπέροχο. Την ίδια εποχή στο πανεπιστήμιο βρισκόμουν ήδη στο τρίτο έτος, και γινόταν οι σπουδές μου όλο και πιο απαιτητικές. Ο ίδιος ο πρύτανης που ήταν καθολικός ιερέας, ο πάτερ Cilly βλέποντας με να δυσκολεύομαι, με προέτρεψε να ασχοληθώ πιο σοβαρά με την μαγειρική καθώς έβλεπε πως είχα κλίση. “Γιατί δεν ασχολείσαι” μου ανέφερε ακριβώς.
Αρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά και μετά από συζητήσεις μαζί του αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Με έγραψε σαν συνέχεια της απόφασής μου σε μία πολύ καλή σχολή μαγειρικής την Culinary Institute of America, μπήκα σαν τρόφιμος και από εκείνη την στιγμή δεν σταμάτησα ποτέ να ασχολούμαι με αυτή την τέχνη.
Ποια ήταν η πρώτη μεγάλη πρόκληση που αντιμετώπισες σαν σεφ;
Υπήρχαν πολλές αλλά θα σου πω πως με το που τελείωσα την σχολή δούλευα όχι ως βασικός σεφ σε ένα εστιατόριο που ήταν επίσης πολύ διάσημο στην Ουάσιγκτον αλλά όχι για το φαγητό του αλλά για την τοποθεσία του. Μέρος που μπορώ να σου πω πως πήγαιναν οι πολιτικοί συχνά με τους παράνομους δεσμούς τους.
Σε αυτό το εστιατόριο ο βασικός σεφ ήταν κάκιστος για μένα, έβλεπα τον τρόπο που μεταχειριζόταν τις πρώτες ύλες, αλλά και το ότι δεν ήταν καθαρός και είχα απηυδήσει πραγματικά.
Ευτυχώς δεν το έβλεπα μόνο εγώ και μετά από κάποιο διάστημα η ιδιοκτήτης του εστιατορίου τον έδιωξε και ήρθε σε μένα και μου είπε πως αναλαμβάνω εγώ. Της απάντησα πως δεν είμαι ακόμα έτοιμος, αλλά επέμεινε και έτσι ξεκίνησα σαν βασικός σεφ δημιουργώντας ένα Ελληνικό μενού. Θυμάμαι πως το πρώτο σπέσιαλ που είχα ήταν ένα φρικασέ όπου μάζευα εγώ τα χόρτα, επισκεπτόμουν μία φάρμα που είχε καλά αρνάκια, έκανα ανεπιτήδευτα, το λεγόμενο σήμερα “ψάξιμο”. Το φρικασέ είχε τρομερή επιτυχία και συνέχισα με τον ίδιο τρόπο, σε κάθε μενού και σε κάθε εστιατόριο σε όλο τον κόσμο όπου δούλεψα. Σε κάθε τόπο δούλευα πρώτα με τα υλικά της περιοχής αξιοποιώντας τα στην δημιουργία νέων συνταγών. Για αυτό και η κουζίνα μου είναι μία κολεκτίβα εμπειριών μου, για αυτό και όταν ξεκίνησε η δημιουργία του εστιατορίου μου στην Αθήνα δεν ήθελα να ονομαστεί “Κουζίνα” αλλά ήθελα να ονομαστεί “Is soul Greek to me” και αυτό γιατί ήθελα η Ελληνικότητα των γεύσεων να έχει σαν βάση τις δικές μου εμπειρίες.
Αυτή είναι η φιλοσοφία μου, δεν θέλω να έχω ετικέτες όπως π.χ αυτό είναι Ελληνικό, αυτό Γαλλικό. Θα σου πω ένα παράδειγμα, η Θεσσαλονίκη έχει υπέροχες γεύσεις γιατί στο πέρασμα του χρόνου κατοικούνταν από έναν ετερόκλητο πληθυσμό όπως Σέρβους, Εβραίους, Τούρκους, Σλάβους, Έλληνες, Αρμένιους που έφτιαξε ένα υπέροχο αμάλγαμα γεύσεων και δημιούργησε την γαστρονομική κουλτούρα της πόλης. Έτσι βλέπω την μαγειρική και εγώ προσωπικά.Για αυτό και όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα με ονόμασαν σαν πρωτεργάτη της fusion κουζίνας, μόνο που εγώ δεν έκανα fusion αλλά δημιουργούσα από τις εμπειρίες που είχα από όλο τον κόσμο.
Και να σου πω και κάτι τελευταίο, δεν πιστεύω στους νεωτερισμούς, πιστεύω στην καλή γεύση γιατί εκεί είναι όλη η ουσία και επίσης πως όλα τα στοιχεία του πιάτου πρέπει να συνδέονται γευστικά.
Μας ανέφερες προηγουμένως πως έχεις ταξιδέψει σε πολλές χώρες. Ποια σε επηρέασε πιο πολύ μαγειρικά;
Μεγάλη επιρροή σε μένα είχε η Ιαπωνία, γιατί η χώρα αυτή έχει τρομερή πειθαρχία και πείσμα όσον αφορά την τελειοποίηση των τεχνικών. Φαντάσου πως ένας Ιάπωνας μπορεί να κάνει μία ζωή το ίδιο πράγμα, υπάρχει π.χ. Ιάπωνας σεφ που ασχολείται μόνο με τεμπούρα. Σκέψου τώρα πόσο εξειδικευμένος είναι αυτός ο άνθρωπος. Επίσης το σούσι, αν δεις έναν σούσι μάστερ να δουλεύει είναι σαν παραμύθι, σαν χορογραφία… και εδώ θα σου πω πως το σούσι που τρώμε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με το αυθεντικό, με το Ιαπωνικό.
Τι είναι το αυθεντικό, Ιαπωνικό σούσι;
Είναι πάνω από όλα η αποθέωση της πρώτης ύλης. Για αυτό θα έχεις ακούσει πως ένας τόνος του θρακικού πελάγους μπορεί να έχει πωληθεί ακόμα και 50.000 ευρώ στην Ιαπωνία. Όταν λοιπόν έχει αυτό το τρομερό υλικό στην διάθεσή του δεν θέλει με τίποτα να χρησιμοποιήσει πολλά πράγματα, δεν θέλει να αλλοιώσει την γεύση του και αυτή είναι και η ουσία της Ιαπωνικής κουζίνας, αγνότητα πρώτων υλών και απόλυτη εξειδίκευση. Θα σου πω τέλος για τον Ελληνικό γιαρμά που θεωρώ ότι είναι το πιο νόστιμο είδος ροδάκινου στον κόσμο, την πρώτη φουρνιά δεν την βρίσκουμε στην Ελλάδα και γνωρίζεις γιατί; Γιατί απλά εξάγεται στην Ιαπωνία. Γνωρίζεις πώς παρασκευάζεται; Τοποθετείται σε ειδικά ξύλινα μικρά κουτιά που έχουν τρύπες για να αναπνέουν. Οι Ιάπωνες τα παίρνουν για δώρο σε δείπνο. Ένα μόνο κάθε φορά και μετά το δείπνο, το ανοίγουν, το κόβουν σαν σε ιεροτελεστία σε μικρά κομματάκια και το γεύονται όλοι οι συνδαιτυμόνες με ευχαρίστηση.
Τι σε έφερε πίσω στην Ελλάδα, γιατί με όλα αυτά που μας λες σε άλλη στιγμή αν μιλούσαμε θα έλεγα πως δύσκολα θα γυρνούσες πίσω…
Δεν με έφερε η ανάγκη πίσω. Σαν χαρακτήρας είμαι και εξωστρεφείς και λειτουργώ σαν χαμελαίων με την έννοια πως προσαρμόζομαι πολύ εύκολα. Θα σου πω, πως έγινε λοιπόν… Μια πρωτοχρονιά ήμουν με τον αδερφό μου γιορτάζοντας το νέο έτος και μου ανέφερε πάνω στην συζήτηση που είχαμε “Τι ωραία που θα ήταν να ανοίγαμε ένα εστιατόριο στην Ελλάδα” και πάνω στην νοσταλγία της πατρίδα που έχουμε όλοι οι Έλληνες στο εξωτερικό του απάντησα “Βρες μου εσύ χώρο και εγώ θα έρθω…”, πέρασε καιρός και μπορώ να σου πω πως είχα ξεχάσει την συζήτηση αυτή, μέχρι που κάποια μέρα με πήρε ο αδερφός μου τηλέφωνο και μου είπε πως βρήκε χώρο και είχε πληρώσει κιόλας τον “αέρα” και πως με περιμένει να γυρίσω.
Πραγματικά δεν είχα πρόθεση να έρθω, αλλά ακούγοντας το τι είχε κάνει για μένα δεν μπορούσα να μην επιστρέψω.
Ήμουν λοιπόν στην χώρα μου πάλι δημιουργώντας το εστιατόριο που δυστυχώς όμως δεν με κράτησε στην Ελλάδα καθώς μερικά χρόνια μετά επέστρεψα στην Αμερική. Μπορεί να είχε πολύ καλές κριτικές από τον τύπο, μπορεί να βραβευόταν κάθε χρονιά αλλά ήρθε μία δύσκολη στιγμή καθώς πέσαμε έξω και ξεμείναμε οικονομικά. Ήταν ένα απωθημένο μου να ανοίξω βέβαια ένα τέτοιου τύπου εστιατόριο και δεν το μετάνιωσα ποτέ μου και χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω το εστιατόριο που είχαμε ανοίξει τότε άλλαξε τον γαστρονομικό χάρτη στην Ελλάδα.
Επίσης για να γνωρίζεις στα πολύ ακριβά εστιατόρια δυστυχώς σχεδόν ποτέ δεν βγάζεις λεφτά, είναι πολύ δύσκολο να βρεις την χρυσή τομή για να έχεις οικονομικές απολαβές και για αυτό στα πολύ ακριβά εστιατόρια σε όλο τον κόσμο, όποιος μάγειρας και να είναι στην κουζίνα, υπάρχουν εταιρείες και χρηματοδότες από πίσω.
Μετά από πόσο καιρό επέστρεψες πάλι στην Ελλάδα;
Tο 1993 είχαμε ανοίξει το εστιατόριο που σου ανέφερα πριν, το 1996 αφού άνοιξα και έβαλα τις βάσεις για την “Σπονδή” και νιώθω μεγάλη περηφάνια που αυτή την στιγμή έχει δύο αστέρια Michelin, επέστρεψα στην Αμερική και το 2001 ήμουν πάλι εδώ. Από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου πάλι στην Ελλάδα δουλεύω για μία μεγάλη εταιρεία και ταυτόχρονα έχω και το “στρατηγείο” μου στο “Kuzina”.
Υπάρχει κάποιο υλικό, μια πρώτη ύλη που σου αρέσει να δουλεύεις παραπάνω με αυτήν;
Κατ’ αρχήν να σου πω πως μου αρέσει το κρέας σαν πρώτη ύλη παρά το ότι δεν είμαι κρεατοφάγος, μπορώ να σου πω πως είμαι σαν τους παλιούς Έλληνες που έτρωγαν κρέας μια φορά την εβδομάδα. Με τα χρόνια λοιπόν μπορώ να σου πω πως λατρεύω το ψάρι ένα υλικό που στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα και σήμερα την εστιατορική παιδεία για να το εκτιμήσουμε όσο πρέπει. Στο εστιατόριο μου προσπάθησα να βάλω πολλές φορές ψάρια “ευτελούς” μόνο στον τίτλο βέβαια προέλευσης όπως αφρόψαρα, σαρδέλα, σκουμπρί – είδη που λατρεύω – αλλά ο κόσμος που έρχεται στο “Kuzina” ένα όχι ακριβό, αλλά σε καμία περίπτωση φθηνό εστιατόριο δεν αποδέχτηκε ποτέ πως μπορεί να του σερβίρω τέτοια είδη ψαριών και πραγματικά με στεναχωρεί αυτό το πράγμα.
Είναι σαν να έχουμε ακόμα κατάλοιπα από το παρελθόν… ξέρεις πόσο μου αρέσει το κεφαλόπουλο; απίστευτο ψάρι αλλά αν το προτείνω στον πελάτη μου θα μου απαντήσει “κεφαλόπουλο θα φάω;” και όμως το κεφαλόπουλο βγάζει το αυγοτάραχο.
Μου αρέσουν πάρα πολύ τα χόρτα, τα μαζεύω κιόλας και τα γνωρίζω πολύ καλά, μου αρέσουν τα άγρια μανιτάρια…
Έχεις καθιερωθεί και αυτό το λέω διαβάζοντας εφημερίδες και περιοδικά που αναφέρονται σε εσένα ως ένας από τους πιο ευφάνταστους και τολμηρούς σεφ της γενιάς σου…
Στην γενιά μου σίγουρα γιατί δεν ήμασταν και πολλοί, ενώ σήμερα υπάρχουν πολλοί απίστευτων δυνατοτήτων νέοι μάγειρες, παιδιά τα οποία ταξιδεύουν στο εξωτερικό, μαζεύουν νέες ιδέες, να δημιουργούν και όταν επιστρέφουν να ανεβάζουν το γαστρονομικό προϊόν της χώρας μας.
Η Ελλάδα σύντομα θα γίνει παγκόσμιος γαστρονομικός προορισμός, όπως λέμε σήμερα θα πάμε να φάμε στην Ισπανία, πάμε να φάμε στις σκανδιναβικές χώρες που αυτή την στιγμή είναι το κέντρο της γαστρονομίας έτσι θα γίνει και η χώρα μας. Αυτή την στιγμή στο εστιατόριό μου το 85% είναι τουρίστες που έχουν γαστρονομική παιδεία. Βέβαια υπάρχουν πολλά να γίνουν ακόμα, όπως για παράδειγμα μας πάνε πολύ πίσω ξενοδοχεία που βάζουν βραχιολάκι στους επισκέπτες τους και τους ταΐζουν πραγματικά κακής ποιότητας φαγητό, έχοντας τους στοιβαγμένους όλους μαζί. Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα εξαίρετων προορισμών στην Μύκονο, την Σαντορίνη που όσο και αν πολλοί τους βρίζουν, έχουν αναγάγει τον τουρισμό πραγματικά. Βρίζουν την Μύκονο αλλά το νησί έχει 40 εστιατόρια παγκοσμίου φήμης και η Σαντορίνη άλλα 50…
Με την τηλεόραση τι σχέση έχεις;
Έκανα τηλεόραση για πολλά χρόνια, αλλά πλέον θεωρώ πως δεν έχει την αίγλη που είχε παλαιότερα. Αυτό που με κούρασε όμως είναι πως στις εκπομπές υπήρχαν και υπάρχουν χορηγοί που δίνουν τα προϊόντα τους και αυτά θα πρέπει να τα διαφημίσουμε και να τα δείχνουμε… τι γίνεται όμως όταν δεν σου αρέσει αυτό το προϊόν; δεν ήθελα να κάνω κάτι το οποίο δεν πίστευα. Επίσης θα ήθελα να σου πω πως η πλειονότητα των σεφ που είναι στην τηλεόραση και ειδικά στις πρωινές εκπομπές δεν πληρώνονται… είναι δυνατόν να πηγαίνω κάθε μέρα σε μία εκπομπή και να μην πληρώνομαι; Κατά καιρούς με πλησιάζουν βέβαια, αλλά αρνούμαι ευγενικά.
Τέλος θα σου πω και κάτι ακόμα. Μετά από τόσα χρόνια που είχα κάνει τηλεόραση διαπίστωσα πως το κοινό της δεν ήρθε ποτέ στο εστιατόριο μου. Οι πελάτες μου φαντάσου δεν είχαν ιδέα πως έκανα τηλεόραση…
Στην πρωινή ζώνη ήσουν και εσύ;
Όχι, φαντάσου είχα δικές μου εκπομπές μαγειρικής, στον ΣΚΑΙ, στο OPEN… είχα ξεκινήσει με τον Μικρούτσικο στο “Χαμογελάτε” και μέχρι το 2018 έκανα σχεδόν κάθε χρόνο εκπομπή. Από εκείνη την χρονιά όμως σταμάτησα.
Η τεχνολογία βοηθάει πάντως στην μαγειρική…
Εννοείται πως βοηθάει. Συνέχεια βγαίνουν καινούργια και καινοτόμα μηχανήματα. Εδώ θα πρέπει να σου πω πως η μαγειρική που γίνεται στο σπίτι δεν έχει καμία σχέση με την μαγειρική που γίνεται στα εστιατόρια. Εμείς συστηματοποιούμε τις διαδικασίες στην παρασκευή των συνταγών, και εκνευρίζομαι όταν κάποιος δεν ακολουθεί πιστά τις διαδικασίες… Στο εστιατόριο μου όλα φαντάσου γίνονται με ζυγαριά και αν δω κάποιον να μην την χρησιμοποιεί γίνομαι έξαλλος. Από την στιγμή που φτάσουμε στο αποτέλεσμα που αποζητώ, λέμε την μαγική λέξη “κλείδωνουμε” και τι σημαίνει αυτό; Πως από εκείνη την στιγμή κατά την παρασκευή της θα βάζουμε 14γρ από αυτό το υλικό, 40γρ από εκείνο το υλικό, θα το φουρνίσουμε για 27 λεπτά σε συγκεκριμένο φούρνο… και όλα αυτά ξέρεις για ποιο λόγο γίνονται; για να έχουμε πάντα την ίδια γεύση.
Κάποτε ρωτήσανε τον πιο διάσημο μάγειρα της Αμερικής, τον Τόμας Χέλερ, ποιο είναι το μυστικό επιτυχίας ενός εστιατορίου και απάντησε “η συνέπεια”, το να τρως το ίδιο πράγμα κάθε φορά!
Άρη, μαγειρεύεις στο σπίτι;
Όχι, ποτέ! Εκεί κάνει κουμάντο η γυναίκα μου με απλά Ελληνικά φαγητά που λατρεύω. Και ξέρεις ε; Δεν τολμώ να κάνω κριτική. (γέλια)
Το εστιατόριο σου, το “Kuzina” είναι ένας φοβερός χόρος απέναντι από την Ακρόπολη και το ναό του Ηφαίστου…
Θέλεις να σου πω μια μικρή ιστορία για το πως έγινε το “Kuzina”;
Βεβαίως.
Όταν ξαναγύρισα από την Αμερική, ανέλαβα Executive Chef στην εταιρία που βρίσκομαι ακόμα και σήμερα την Vivartia όπου θα ξέρεις πως έχει πολλά εστιατόρια, όπου και μου δώσανε διάφορα project, τους ανέφερα πως σε τέτοιου τύπου εστιατόρια δεν έχω δουλέψει καθόλου γιατί μέχρι τότε ήμουν σε uperender εστιατόρια σε όλο τον κόσμο, μπορώ όμως να το κάνω και θέλω να βάλουμε ένα πρόγραμμα στόχων που αν τους πιάσω στην διάρκεια 5 ετών μετά θέλω να μου ανοίξετε ένα εστιατόριο όπου θα γίνει το “playground” μου.
Στο πέρασμα αυτών των πέντε ετών εγώ είχα βρει τον απίστευτο αυτό χώρο, έχοντας πετύχει όλους τους στόχους που είχαν τεθεί, τους ανέφερα πως πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτό που τους είχα ζητήσει. Εκείνοι όμως το είχαν ξεχάσει, αλλά με την συζήτηση το θυμήθηκαν και το ξεκινήσαμε.
Όμως παρόλα αυτά είδα δισταγμό από την πλευρά τους με την έννοια του αντί να κάνουν αυτό που είχαμε πει, αποφάσισαν να το κάνουν ακόμα μία pasteria. Μου το αναφέρουν την ώρα που εγώ βρισκόμουν στην Νέα Υόρκη για το στήσιμο ενός καινούργιου καταστήματος εστίασης και όπως είμαι εξωστρεφής τους απάντησα πως εγώ αποχωρώ από την συνεργασία μου μαζί τους. Αμέσως έκαναν πίσω και έγινε τελικά αυτός ο υπέροχος χώρος που δεν μετάνιωσαν και εκείνοι ποτέ που δημιουργήθηκε γιατί είναι το “κόσμημα” του ομίλου…
Το “Kuzina ” είναι ένας πολυμορφικός χώρος, με την ταράτσα όπου έχει μία πραγματικά μοναδική θέα, χώρο όπου είναι πιο casual, χώρο για prive δείπνο…
Και ανά τακτά διαστήματα διοργανώνω εκθέσεις, αλλά όπως γνωρίζεις αυτή την περίοδο λόγω του ιού τα έχω σταματήσει προσωρινά.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνεις, κάποιο όνειρο σου που θα ήθελες να πραγματοποιήσεις;
Επειδή φτάνω σιγά – σιγά και σε μία ηλικία που άλλοι θα μπορούσαν να παίρνουν σύνταξη το βλέπω αυτό που μου είπες σαν ιστορία τρόμου (γέλια). Βέβαια δεν θα μπω στην σύνταξη γιατί μου αρέσει πολύ η δουλειά μου η οποία δεν έχει και όρια.
Τι εύχεσαι για την νέα χρονιά;
Να τελειώσει επιτέλους το θέμα με τον ιό και να μπορούμε να ζούμε φυσιολογικά. Να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες και προσωπικά αλλά και η χώρα μας την οποία αγαπώ και την υποστηρίζω όπου και αν βρίσκομαι. Θέλω να μεγαλουργήσουμε, θέλω να φύγει η γραφειοκρατία, να βγουν μπροστά οι ικανοί…Είμαστε κυριολεκτικά μία κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη αλλά μπορούμε να μεγαλουργήσουμε πραγματικά, γιατί έχουμε τα φόντα να το πετύχουμε. Κανείς δεν είναι καλύτερος από εμάς, αλλά πρέπει να το πιστέψουμε και να δημιουργούμε συνεχώς.
Σας ευχαριστούμε πολύ Άρη
Και εγώ σας ευχαριστώ. Την αγάπη μου στην Καβάλα, την Ξάνθη, την Δράμα, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή.
Φωτογραφίες: Vivartia / Η συνέντευξη δόθηκε στον Ηλία Κοτσιρέα
