Ανθή Καραγιάννη “Μέχρι να ανέβω στο βάθρο έκλαιγα”
Ανθή Καραγιάννη: "Μέχρι να ανέβω στο βάθρο έκλαιγα"
Συναντήσαμε την Ανθή στα μέρη που είναι τα πλέον γνώριμα για εκείνη, τα κουλουάρ του στίβου στο γήπεδο της Καβάλας που έχει ονομαστεί και το ίδιο Ανθή Καραγιάννη για να τιμήσει αυτήν την μοναδική αθλήτρια.
Πώς ξεκίνησες Ανθή να ασχολείσαι με τον στίβο, ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στον αθλητισμό?
Μια μέρα ήρθε μία φίλη της αδερφής μου η Αθανασία που ασχολούνταν με τον στίβο για χρόνια και μου είπε «Έλα πάμε στο στάδιο, να δεις πόσο όμορφα είναι», η απάντηση μου ήταν «θέλω πολύ γιατί μου άρεσε να τρέχω από μικρή», έτσι ήρθαμε μαζί στο στάδιο, μου άρεσε πολύ, με είδε και μία προπονήτρια μου μίλησε για το στίβο και πήραν όλα το δρόμο τους, δεν ήθελε και πολύ, με πείσανε πολύ εύκολα.
Φαντάστηκες εκείνη την εποχή ότι το στάδιο της Καβάλας μετά από λίγα χρόνια θα ονομαζόταν «Ανθή Καραγιάννη»?
Όχι με τίποτα, δεν το περίμενα και δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό και όταν μου το ανακοινώσαν το 2004 μετά τους Παραολυμπιακούς, δεν ήξερα τι ακριβώς θα γίνει, μιας που εκείνη την περίοδο ήμουν και στην Εθνική Ομάδα και δυστυχώς δεν το έζησα το γεγονός αυτό όταν έγινε. Και όταν ήρθα, δεν σήκωνα το κεφάλι μου, δεν κοιτούσα την πινακίδα που ανέφερε το όνομά μου, η αλήθεια είναι ότι είμαι και λίγο ντροπαλή.
Ήσουν αθλήτρια της ταχύτητας στο στάδιο και του μήκους, με ποιο ασχολήθηκες πρώτα?
Στην αρχή ξεκίνησα με την ταχύτητα, το μήκος προέκυψε αργότερα.
Στον στίβο ουσιαστικά έτρεχες με ανθρώπους που δεν είχαν κάποιο πρόβλημα ή ειδικές ικανότητες, υπήρχε ανταγωνισμός μέσα σου?
Ναι όλοι ήταν αρτιμελείς, αλλά ο ανταγωνισμός μέσα μου ήταν πολύ μεγαλύτερος.
Άρα ουσιαστικά σε βοήθησε το ότι έκανες με αυτό τον τρόπο προπόνηση.
Ναι με βοήθησε πολύ, με έκανε πιο έμπειρη, μου έδινε κίνητρο να προσπαθώ πιο πολύ, γιατί οι πιο πολλές από τις αθλήτριες ήταν μπροστά μου, αντικειμενικά ήταν μπροστά μου, ακόμα και όταν ήμουν Ολυμπιονίκης ή Παγκόσμια πρωταθλήτρια, πάλι ήταν πολλές από αυτές μπροστά μου, δεν παίζαμε με «ίσους» όρους. Αλλά αυτό το επιδίωκα, ήθελα να τρέχω με αθλητές αρτιμελείς γιατί αυτό με βοηθούσε, με έκανε καλύτερη αθλήτρια.
Bulling δέχτηκες την περίοδο που ήσουν αθλήτρια?
Όχι , στον αθλητισμό δεν ένιωσα κάτι τέτοιο, στο σχολείο ένιωσα μικρή όταν ήμουν, όμως μέχρι το Γυμνάσιο, από το Γυμνάσιο και μετά σταμάτησε.
Έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε που ήσουν εσύ μαθήτρια μέχρι τώρα?
Πολύ, πολύ, αν και κάποιες μανούλες σε πληροφορώ , όπου τα παιδιά τους είναι λίγο πιο εύσωμα μου αναφέρουν ότι υπάρχει θέμα στο σχολείο, αλλά πιστεύω ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και οι Παραολυμπιακοί, βοήθησαν πάρα πολύ το αναπηρικό κίνημα. Άλλαξε η νοοτροπία του κόσμου και το σκεπτικό, πιο πριν μας βλέπανε «αχ τα καημένα». Ναι μπορεί να έχω ένα πρόβλημα εγώ προσωπικά με την όραση μου αλλά δεν είμαι καημένη, δεν θέλω να με λυπάσαι, ούτε θέλω να με βοηθάς επειδή με λυπάσαι και είναι κρίμα, ε δεν είναι κρίμα. Μπορώ και μόνη μου και θέλω την βοήθεια σε κάτι που δεν ξέρω να το κάνω μόνη μου, που χρειάζομαι τις γνώσεις που πιθανών δεν έχω.
Η αλήθεια είναι ότι την περίοδο του 2004, έγιναν και οι πρώτα βήματα για την κατεύθυνση των ανθρώπων με προβλήματα όρασης στα πεζοδρόμια, οι πρώτες ράμπες…
Όχι μόνο αυτά, ενημερώθηκε ο κόσμος, ενημερώθηκαν τα παιδιά στα σχολεία, γιατί από την παιδεία ξεκινάει όλο αυτό. Στους Παραολυμπιακούς βρέθηκαν πολλά σχολεία, πολλά παιδιά στις κερκίδες και έζησαν, έμαθαν πολλά και αυτά που έμαθαν τα διηγήθηκαν και στους γονείς τους. Και σήμερα φαντάσου, όταν επισκέπτομαι ένα σχολείο, μετά από λίγες ημέρες έρχονται μητέρες και μου λένε «επισκεφθήκατε το σχολείο και τους μιλήσατε για την διατροφή, για την γυμναστική και θέλουν να ασχολειθούν με τον αθλητισμό» αλήθεια σου λέω, για εμένα αυτό είναι ότι καλύτερο. Δεν πρέπει να είναι με το κινητό, το τάμπλετ, την τηλεόραση και τον υπολογιστή όλη μέρα, πρέπει να κάνουν κάτι.
Η τεχνολογία κάνει καλό ή κακό?
Δεν κάνει μόνο κακό ή μόνο καλό, σε κάποια κομμάτια βοηθάει πολύ και σε άλλα όχι. Όλα θέλουν το μέτρο τους. Και μην ξεχνάμε ότι ένα παιδί είναι ότι δει και ότι ακούσει, από εμάς τους μεγάλους εξαρτώνται σχεδόν όλα για τον τρόπο και το πως θα μεγαλώσουν.
Το αίσθημα των πρώτων σου μεγάλων αγώνων?
Στο Πανευρωπαϊκό του 2001 δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πήγαινα σε τόσο μεγάλους αγώνες. Ήταν στην Πολωνία και επειδή ακριβώς δεν το είχα βάλει καλά μέσα στο μυαλό μου, ήμουν πιο άνετη, πιο χαλαρή, χωρίς άγχος. Το καλό ήταν πως όλα πήγαν μια χαρά. Μόλις επέστρεψα μου μίλησε η Κατερίνα Δράκου και μου είπε πως πρέπει να δούμε λίγο πιο σοβαρά τα πράγματα και έτσι άλλαξε και ο τρόπος που προσέγγιζα τους αγώνες πια.
Πες μας λίγα λόγια για την Κατερίνα Δράκου?
Με βοήθησε πολύ. Μάνα, πραγματικά, μάνα – ψυχολόγος – προπονήτρια – φυσικοθεραπεύτρια. Τα πάντα είναι, φίλη. Όλους τους ρόλους έχει στην ζωή μου.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ανεβαίνεις στο βάθρο, και όχι μόνο σε ένα αγώνισμα αλλά σε τρία κερδίζοντας τρία ασημένια μετάλλια.
Το ένα βέβαια αν υπήρχαν λίγα μέτρα ακόμα θα το έχανα στα 400 μέτρα, αλλά δεν πειράζει το κέρδισα.
Έτσι όμως δεν είναι ο αθλητισμός? Χαρακτηριστικό είναι το Χρυσό της Πατουλίδου, όπου κάποια συναθλήτρια της έπεσε σε ένα εμπόδιο.
Έτσι είναι, ο αθλητισμός θέλει και τύχη. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η Πατουλίδου, σε άλλες στιγμές είναι κάποιος άλλος ο άτυχος και κάποιος ο τυχερός.
Έκανες και εμπόδια έτσι δεν είναι?
Ναι, και να σου πω μία ιστορία, έκανα αγώνες στην Καβάλα και εδώ στην στροφή δεν είχε εμπόδιο, αλλά εγώ μετρούσα τα βήματα για να πηδήξω, ήμουν σαν ρομποτάκι και πήδηξα εκεί που δεν είχε εμπόδιο και όταν έφτασα στον τερματισμό μου λέει η Δράκου. Καλά, επάνω στην στροφή δεν κατάλαβες ότι δεν είχε εμπόδιο, της απάντησα αλήθεια μου λες, χαμπάρι δεν πήρα, αχ και θα κερδίζαμε λίγα δευτερόλεπτα ήταν η απάντηση της.
Πως λοιπόν ήταν η αίσθηση του βάθρου στην Αθήνα το 2004, με αρκετό κόσμο στις κερκίδες να σε χειροκροτεί, να σε θαυμάζει?
Βασικά χαιρόμουν που λόγο ότι γινόταν στην Αθήνα ήταν αρκετοί φίλοι μου και η οικογένεια μου, η προπονήτρια μου που με στήριζε όλα αυτά τα χρόνια. Ένιωσα μια ατέλειωτη ικανοποίηση.
Δάκρυσες ποτέ?
Κλάματα κανονικά όχι απλά δάκρυα. Μέχρι να ανέβω στο βάθρο πάντα έκλαιγα, και πριν ανέβω πάντα σκουπιζόμουν για να φαίνομαι γλυκούλα. Αλήθεια έκλαιγα πολύ.
Μετά την Αθήνα ήρθε το Πεκίνο, ήρθε το Λονδίνο…
Πεκίνο, άλλη εμπειρία, υπέροχη. Έχουμε κοινά με τους Κινέζους?
Ναι, για μένα οι Κινέζοι ήταν φιλότιμοι. Τους ζητούσες κάτι και τρέχαν δέκα να στο φέρουν, ενώ στο Λονδίνο δεν ήταν έτσι, ήταν πιο τυπικοί. Στο Πεκίνο φαντάσου είχε τόσο κόσμο που καλά καλά δεν μπορούσες να περάσεις την σκάλα του σταδίου. Πραγματικά υπέροχες αναμνήσεις.
Ποιοι ήταν ο πιο όμορφος αγώνας στην ζωή σου? Από θέμα ανταγωνισμού, από δική σου επίδοση, από τον κόσμο στην κερκίδα. Ποιο μετάλλιο σου έχει μείνει πιο έντονο στην μνήμη σου?
Θα σου πω ότι σε κάνα – δυο αγώνες στο μήκος, τρέλαινα την προπονήτρια μου. Είχα μία πολύ καλή Ουκρανή αθλήτρια στο τεχνικό κομμάτι, καλύτερη από εμένα. Έλεγα λοιπόν στην Κατερίνα Δράκου, πες μου τα άλματα που έχει κάνει και εγώ θα τρέχω στο άλμα και θα την περνάω για ένα πόντο. Αυτό την τρέλαινε την Κατερίνα, αλλά εγώ το ευχαριστιομουνα γιατί πετύχαινα αυτό που ήθελα.
Με τσίτωνε να έχω κίνητρο και να προσπαθώ. Για εμένα όμως οι πιο σημαντικές στιγμές ήταν οι τρεις Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004-2008-2012. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, το 2004 ήμουν στο «σπίτι μου», το 2008 είχα έναν πολύ δύσκολο τραυματισμό για πολλούς μήνες και η προετοιμασία μου ήταν ελάχιστη και που πήρα το μετάλλιο είπα δόξα το θεό, οπότε μπορεί να το χάρηκα και λίγο πιο πολύ. Φαντάσου μου έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρεις και η απάντηση μου ήταν ότι εγώ θα φύγω με μετάλλιο από το Πεκίνο. Το 2012 ήταν η τελευταία Ολυμπιάδα, είχε και αυτή την συναισθηματική φόρτιση της. Όλα όμως τα μετάλλια είναι παιδάκια μου, τα αγαπώ.
Σταμάτησες από επιλογή ή λόγω συνθηκών?
Θέλαμε και εγώ και η Αλεξάνδρα, να σταματήσουμε σε ένα επίπεδο. Να είμαστε στο top. Και είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις πότε να σταματήσεις. Έρχεται εξάλλου νέα γενιά από πίσω, καλύτερα να σταματάς όταν είσαι ψηλά. Τώρα πια δεν θέλω να ασχολούμαι συνέχεια με τον στίβο, θέλω για λίγο και αυτό συμβαίνει γιατί δεν θέλω να θυμάμαι όλη μου την ζωή μέσα σε ένα στάδιο. Θέλω να κάνω και άλλα πράγματα, που ακόμα δεν τα έχω πραγματοποιήσει.
Για πες μας λοιπόν τι θα ήθελε η Ανθή Καραγιάννη να πραγματοποιήσει?
Θα ήθελα να ασχοληθώ με διάφορους συλλόγους, είτε αθλητικούς, είτε πολιτιστικούς και να μπορώ να βοηθάω παιδιά κυρίως. Η ακόμα και στο νοσοκομείο να πηγαίνω εθελοντικά και να βοηθάω σε όποιο κομμάτι μπορώ. Θέλω να βοηθάω. Να σου πω όμως πως προπονήτρια δεν θέλω να γίνω, τουλάχιστον σε αυτή την φάση.
Το έχεις όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου.
Ναι. Αλλά προς το παρών υπάρχουν αξιόλογοι προπονητές που κάνουν καλή δουλειά. Στο μέλλον θα δούμε.
Αγώνες υπάρχουν στην χώρα μας για άτομα με αναπηρία?
Πανελλήνιο πρωτάθλημα και το πολύ ένα meeting την χρονιά. Δεν γίνονται, δυστυχώς.
Τι θα συμβούλευες σε ένα παιδί που τώρα ξεκινάει την ζωή του? Να ασχοληθεί με τον αθλητισμό?
Μπορεί τα κίνητρα στον αθλητισμό να έχουν πια μειωθεί. Γενικά όμως να ασχοληθεί με ότι αγαπάει, να έχει υπομονή, επιμονή, να δουλέψει πολύ. Πειθαρχία. Μπορεί εγώ να μην ήμουν και το πιο πειθαρχημένο άτομο, αν ρωτήσεις την Κατερίνα Δράκου έχει να σου πει πολλά. Έκανα και παζάρια για να μην κάνουμε π.χ 3 πεντακοσάρια στον στίβο. Αλλά παρόλα αυτά και την διατροφή μου πρόσεχα και προσέχω, και τις ώρες του ύπνου μου, και ήμουν πάντα τυπική και στην ώρα μου στην προπόνηση. Φαντάσου ότι για τα παζάρια όταν ήμουν μικρή έκανα, όταν μεγάλωσα σταμάτησα να τα κάνω στον εαυτό μου, για τους άλλους τα έκανα, όταν μου το ζητούσαν.
Πριν το τέλος της συνέντευξης μας θα ήθελα να σε ρωτήσω. Είσαι στο Πεκίνο…
Ναι
Και σε ρωτάνε από που είσαι?
Ελλάδα
Από ποιο μέρος της Ελλάδας?
Καβάλα
Τι είναι λοιπόν η Καβάλα για εσένα, τι απαντούσες?
Εγώ επέστρεψα στην Καβάλα γιατί την αγαπάω. Θα μπορούσα να μείνω στην Αθήνα, ήμουν σχεδόν χρόνια εκεί λόγο των υποχρεώσεων με την Εθνική ομάδα. Ανυπομονούσα όμως να επιστρέψω. Ας φύγουν κάποιοι να πάνε να μείνουν σε άλλη πόλη και ύστερα θα δούνε πως θα θέλουν να επιστρέψουν, το λέω για όλους αυτούς που κλαίγονται και διαμαρτύρονται. Ας πάνε λοιπόν να μείνουν και αν δουν ότι υπάρχει άλλη πόλη που να έχει το υπέροχο γαλάζιο, το αστικό τοπίο και το βουνό από πάνω και να τα συνδυάζει αρμονικά όλα αυτά, ελάτε να με βρείτε και να μου το πείτε. Την Καβάλα την αγαπώ, είναι πανέμορφη και έχω ταξιδέψει αρκετά σαν αθλήτρια.
Θα ήθελα πραγματικά να σε ευχαριστήσω για την συνέντευξη που έδωσες προσωπικά σε εμένα και στο Fresh Mag.
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ, να είστε πάντα καλά και κάθε επιτυχία να έχεις.
Η συνέντευξη δόθηκε στον Ηλία Κοτσιρέα και η Ανθή ήταν το πρώτο εξώφυλλο του Fresh Mag | Φωτογραφίες: Ηλίας Κοτσιρέας / Intime Sports
